Dutch version below.

When I flew back to the Netherlands for a few weeks in December, I realized that it had happened. I was so happy to go to the Netherlands, especially because I was going to see my family and friends again. But when I said bye at several projects, I realized that I was also very happy to know that this was not my farewell to Malawi. I do not know exactly when it happened, but somewhere on the road in the last 11 months, I think I fell in love with this place (falling in love is of course a metaphor but I feel a lot of love for Malawi)

Just as every love in life is different, this love is totally different from the loves I have known before. This love has many different faces, some aspects of it I cannot get used to, it is sometimes miles away from my own culture / perspectives, another time I feel enormously (but also over-) appreciated and connected, sometimes something really makes me pissed off, every day I am also surprised by something, it challenges me, it is absolutely never boring, at least once a week I am overwhelmed by something beautiful; nature, people or stories they touch me and amaze me.

As with everything / everyone you fall in love with, you want to tell everyone around you and you want to show them all the reasons why you fell in love.

One of the reasons is that Malawi gives me a warm feeling. This happens, for example, when the children at a project see me arriving and they are so excited to see me that they start jumping and shouting (I have never seen so much excitement, when something so small happens). It also happens when I see a teacher who hardly earns money and yet is so passionate about teaching the children. It is also very nice to see how grateful this teacher is for the volunteers who have come to this project. You can see in his eyes that he is relieved because the new enthusiasm and the new input for the school inspires and is bringing them further. Even if the volunteers had no knowledge, he would still be eternally grateful. This is because he is aware of the fact that these volunteers come all the way from Europe, mainly because they care for these children. It may seem small and not so much of added value, but it means the world to him and the children.

Even when I see the happy faces of volunteers, as they go through all these new experiences, I feel very grateful. Also in their eyes I can see that this experience makes their lives more valuable and that this is one of the most special experiences in their lives, one that they will never forget. And of course it is not the case every day, there are also days when the project staff is less interested in the volunteers and days when volunteers have difficulties with adjusting or seeing their added value. But like last week there were two volunteers that were leaving their projects with tears in their eyes, being grateful for all the things they have learned. Then I can see that they are grateful for all the things they have learned and that it has brought them a lot.
It is also very nice how well they, at projects in Malawi, can explain how grateful they are. A few months ago they had a very big farewell, including all kinds of speeches and performances. (See photos) This was very exceptional. On each project the farewell goes differently, most of the times it is a lot smaller, but on almost every project they are singing 'goodbye, goodbye but not forever'.

In addition, some things in Malawi are touching my soul deeply and sometimes it breaks my heart. At one of the projects they told me recently about a girl who spent 2 years in their crisis nursery/care (= crisis care for orphans), she was very healthy and strong at the moment she was returned to one of her family members. For a time, the crisis nursery/care could not follow-up because of the lack of money. So they could not monitor how it went with this girl (and other children) after relocation. A few years later they discovered that the girl had died. Two small babies also died in another crisis nursery last year. These babies were very small, they went to the hospital but they did not know what was wrong. It breaks my heart to realize that there are many more of these (not told or seen) stories about orphans or abandoned children.

Although these situations are very worrying, I try to see the positive sight at the same time. As I have said in other blogs, it is valuable to see that the various projects we work with have already been able to bring many positive changes. For example, if the crisis shelter was not there, many more children would have been neglected or would have died. Two weeks ago a girl of 1,5 years old was taken to one of the shelters, she had the weight of a new-born. You do not believe your eyes when you see how thin she is, fortunately she is now very well taken care of by the housemothers who work there. She eats well and although she has had such a bad start, she still smiles in a way that makes you realize that this strong girl will still be able to love.

Furthermore, life in Malawi is also beautiful because every day there is a surprising situation that makes you laugh. There are many things in this country that I still do not understand and which also ensures that some situations (which are probably very normal for a Malawian) are very surprising and therefore also very funny. Like a few weeks ago, I brought 2 volunteers to their project to introduce them. We are in the Tuk Tuk with 3 passengers plus and our reliable Tuk Tuk driver William. At some point, William gets a bit nervous because there is police on the road. We stop 20 meters before we reach the police. I have to get out of the Tuk Tuk and have to walk about 40 meters. So about 20 meters behind the police, William picks me up again. The police is aware of what is happening, but they do not really matter. Apparently a maximum of 2 passengers are allowed in the Tuk Tuk since a short time. Because we were 3, William would have had a problem if we had passed by the police with the three of us. Because I walked past the police, they could not catch him in the act ;-)

There are many more reasons why I love Malawi. In addition to the warm and very hospitable people, who highly appreciate to spend time with you, nature in Malawi is more beautiful than you can imagine. And yet I have many more places to discover, because there are many more beautiful places that I haven’t seen yet. It is also very possible to combine Malawi with neighbouring country Zambia. (I will show you some pictures of my trip to South Luangwa in November.) In December I was in Zomba (in southern Malawi) for work. When I drove back from Zomba to Lilongwe I had tears in my eyes because the beauty of the surroundings was extremely overwhelming. It is difficult to describe this feeling in words. I find it unfortunate that so few people know about Malawi and that some people have a different not so positive picture in their minds. Still, I hope that my words (and some photos) will give a little bit of an idea why I feel lots of love for Malawi. Otherwise you are of course welcome to come and explore it yourself :-) Takulandilani!

As with any love in your life, you never know how it will develop. For now, I know that Malawi has stolen a piece of my heart. Although I do not think I will grow old in this country, it is certainly a very valuable love and I am happy to stick with it longer.

_____________________________________________________________-

Toen ik in december enkele weken terugvloog naar Nederland, besefte ik dat het was gebeurd. Ik was zo blij om naar Nederland te gaan, vooral omdat ik mijn familie en vrienden weer zou gaan zien. Maar toen ik bij verschillende projecten gedag zei, besefte ik dat ik ook heel blij was te weten dat dit nog niet mijn laatste afscheid van Malawi was. Ik weet niet precies wanneer het gebeurde, maar ergens onderweg in de laatste 11 maanden denk ik dat ik verliefd werd op deze plek. (Verliefd worden is natuurlijk een metafoor, maar ik voel veel liefde voor Malawi.)

Zoals elke liefde in het leven anders is, is ook deze liefde totaal anders dan de liefdes die ik eerder heb gekend. Deze liefde heeft veel verschillende gezichten, aan sommige aspecten ervan kan ik niet wennen, het is soms mijlen verwijderd van mijn eigen cultuur/ perspectieven, een andere keer voel ik me enorm (maar ook over-) gewaardeerd en voel ik veel connectie, soms maakt iets me echt pissig, elke dag word ik ook door iets verrast, het daagt me uit, het is absoluut nooit saai, op zijn minst word ik één keer per week overweldigd door iets moois; de natuur, de mensen of de verhalen ze raken me en verwonderen me.

Zoals met alles/ iedereen waar je verliefd op wordt, wil je iedereen om je heen erover vertellen en zou je graag alle redenen willen laten zien waarom je verliefd werd.

Een van de redenen is dat Malawi me een warm gevoel geeft. Dit gebeurt bijvoorbeeld als de kinderen bij een project me zien en ze zijn zo enthousiast om me te zien dat ze beginnen te springen en te ‘schreeuwen’ (ik heb nog nooit zoveel opwinding gezien, bij het gebeuren van zoiets kleins). Ook gebeurt het als ik een leraar zie die nauwelijks geld verdient en toch zo gepassioneerd is om de kinderen te onderwijzen. Ook is het heel mooi om te zien hoe dankbaar deze leraar is voor de vrijwilligers die naar dit project zijn gekomen. Je kunt in zijn ogen zien dat hij opgelucht is omdat het nieuwe enthousiasme en de nieuwe input voor de school hen inspireert en verder brengt. Zelfs als de vrijwilligers geen kennis zouden hebben, dan nog zou hij eeuwig dankbaar zijn. Dit omdat hij zich bewust is van het feit dat deze vrijwilligers helemaal uit Europa komen, omdat ze om deze kinderen geven. Het lijkt misschien klein en niet zozeer van een toegevoegde waarde, maar het betekent de wereld voor hem en de kinderen.

Ook wanneer ik de blije gezichten van vrijwilligers zie, terwijl ze door al deze nieuwe ervaringen gaan, dan voel ik me erg dankbaar. Ook in hun ogen kan ik zien dat deze ervaring hun leven waardevoller maakt en dat dit een van de meest bijzondere ervaringen in hun leven is, één die ze nooit zullen vergeten. En natuurlijk is het niet elke dag zo, er zijn ook dagen dat de projectmedewerkers minder geïnteresseerd zijn in de vrijwilligers en dagen dat vrijwilligers moeite hebben om zich aan te passen of om hun toegevoegde waarde te zien. Maar zoals vorige week waren er twee vrijwilligers die met tranen in hun ogen afscheid namen van hun projecten. Ik zie dan dat ze dankbaar zijn voor alle dingen die ze hebben geleerd en dat het heel veel heeft gebracht. Het is ook heel mooi hoe goed ze hier bij de projecten kunnen duidelijk maken hoe dankbaar ze zijn. Een paar maanden geleden hadden ze op een project wel heel erg uitgepakt met een afscheid van een vrijwilliger, met allerlei speeches en voorstellingen. (Zie ook foto’s) Dit was wel heel uitzonderlijk. Op elk project gaat het afscheid anders maar op bijna elk project zingen ze uit volle borst; ‘goodbye, goodbye but not forever’.

Daarnaast raken sommige dingen in Malawi me diep en soms breekt mijn hart. Bij één van de projecten vertelden ze me laatst een verhaal over een meisje dat 2 jaar in hun crisisopvang (voor weeskinderen) zat, ze was heel gezond en sterk op het moment dat ze werd teruggeplaatst bij één van haar familieleden. Een tijdlang kon de crisisopvang geen follow-ups doen vanwege het gebrek aan geld. Ze konden dus niet monitoren hoe het met dit meisje (en andere kinderen) verder is gegaan na terugplaatsing. Een paar jaar later ontdekten ze dat het meisje was gestorven. Ook stierven er afgelopen jaar twee kleine baby's in een andere crisisopvang. Deze baby’s waren heel klein, ze gingen naar het ziekenhuis maar daar wisten ze niet wat er mis was. Het breekt mijn hart te beseffen dat er nog veel meer van dit soort (niet vertelde of geziene) verhalen zijn over wezen of in de steek gelaten kinderen.

Hoewel dit soort situaties erg zorgwekkend zijn, probeer ik tegelijkertijd het positieve te zien. Zoals ik in andere blogs heb gezegd, is het waardevol om te zien dat de verschillende projecten waarmee we samenwerken al veel positieve veranderingen weten te brengen. Als de crisisopvang er bijvoorbeeld niet was, waren er waarschijnlijk veel meer kinderen verwaarloosd geweest of waren ze gestorven. Twee weken geleden werd er een meisje van 1,5 jaar oud naar één van de opvangen gebracht, ze had het gewicht van een pasgeborene. Je gelooft je ogen niet als je ziet hoe dun ze is, gelukkig wordt ze nu heel goed verzorgd door de huismoeders die er werken. Ze eet goed en hoewel ze zo’n slechte start heeft gehad, glimlacht ze nog steeds op een manier waardoor je je realiseert dat deze sterke meid nog steeds in staat zal zijn om lief te hebben.

Verder is leven in Malawi ook mooi omdat er elke dag wel een verrassende situatie is die je aan het lachen maakt. Er zijn veel dingen in dit land die ik nog steeds niet begrijp en die er ook voor zorgen dat sommige situaties (die waarschijnlijk heel normaal zijn voor een Malawiër) dus heel verrassend en daarom ook grappig zijn. Zoals een paar weken geleden, bracht ik 2 vrijwilligers naar hun project om ze te introduceren. We zitten in de Tuk Tuk met 3 passagiers plus en onze betrouwbare Tuk Tuk-chauffeur William. Op een gegeven moment wordt William een beetje nerveus omdat er politie op de weg is. We stoppen misschien 20 meter voordat we de politie bereiken. Ik moet uit de Tuk Tuk stappen en ongeveer 40 meter lopen. Dus ongeveer 20 meter achter de politie haalt William me weer op. De politie is zich bewust van wat er gebeurt, maar dat maakt ze niet echt uit. Blijkbaar zijn sinds korte tijd maximaal 2 passagiers toegestaan in de Tuk Tuk. Omdat we met 3 waren, zou William een probleem gehad hebben als we de politie met ons drieën hadden gepasseerd. Omdat ik langs de politie liep, konden ze hem niet op heterdaad betrappen ;-)

Er zijn veel meer redenen waarom ik van Malawi houd. Naast de hartelijke en zeer gastvrije mensen, die het zo waarderen om tijd met je door te brengen, is de natuur in Malawi mooier dan je je kunt voorstellen. En dan heb ik zoveel mooie plekken in Malawi nog niet gezien, nog zoveel te ontdekken dus. Het is ook heel goed mogelijk om Malawi te combineren met buurland Zambia. (Ik zal je wat foto's laten zien van mijn reis naar South Luangwa in november.) In december was ik in Zomba (in het zuiden van Malawi) voor werk. Toen ik terugreed van Zomba naar Lilongwe had ik tranen in mijn ogen omdat de schoonheid van de omgeving buitengewoon overweldigend was. Het is moeilijk om dit gevoel in woorden te beschrijven. Ik vind dat het jammer dat er nog zo weinig mensen over Malawi weten en dat er soms ook een verkeerd beeld over heerst. Toch hoop ik dat mijn woorden (en enkele foto's) een klein idee geven waarom ik veel liefde voel voor Malawi. Anders bent je natuurlijk van harte welkom om het zelf te komen bekijken :-) Takulandilani!

Zoals met elke liefde in je leven, weet je nooit hoe het zich zal ontwikkelen. Voor nu weet ik dat Malawi een stukje van mijn hart heeft gestolen. Hoewel ik niet denk dat ik oud zal worden in dit land, is het zeker een zeer waardevolle liefde en ik blijf er graag nog wat langer bij.