Zoals er elke dag onverwachte dingen gebeuren is dat ook vandaag tijdens mijn reis, van Lilongwe naar Amsterdam, zo. Ik zit op dit moment op de luchthaven van Frankfurt en mijn vlucht is vertraagd i.v.m. de dichte mist in Amsterdam. Het nieuws dat we ongeveer 3 uur moeten wachten heb ik snel geaccepteerd en, zoals ik ook regelmatig tijdens het wachten in Malawi doe, improviseer ik wat om nog de tijd goed door te komen/ nuttig te besteden. We krijgen een voucher van 5 euro om iets te eten te halen en er is elektriciteit bij de gate (wat een luxe!!), dus zo heb ik nu ook eindelijk tijd om deze blog eens te schrijven. (Dit is inmiddels eergisteren want het duurde even voordat ik deze blog kon plaatsen) Je hoort mij niet klagen en, wat mij toch enigszins verbaasd, ik hoor ook bijna geen medereizigers klagen. Dat terwijl ik toch alweer tussen veel Nederlanders zit ;-) Het enige wat ik wel echt vervelend vindt is dat mijn moeder nu misschien voor niets naar Schiphol is gereden en/ of daar heel lang moet wachten. Maar waarschijnlijk is ze dat zo weer vergeten als ze mij ziet ;-P :-D

Ik heb super veel zin om iedereen in Nederland te zien en toch was het ook wel een beetje gek om mijn werk in Malawi achter me te laten. Hoewel ik alles goed heb kunnen overdragen, is het toch wel gek om de komende weken niet met eigen ogen te kunnen volgen hoe het met de vrijwilligers gaat en wat er zich op de projecten afspeelt.

In mijn vorige blog heb ik jullie beloofd om eens wat meer over mijn werk te vertellen. Er gebeurt elke week zoveel dat ik niet precies weet waar te beginnen, maar voor degenen die nog helemaal geen idee hebben wat ik doe in Malawi zal ik eerst eens kort beschrijven wat ik hier nou doe. Als coördinator voor Doingoood in Malawi, begeleid ik o.a. onze vrijwilligers in Lilongwe op de verschillende projecten waar we mee samenwerken. Daarnaast zie ik bijvoorbeeld ook toe op een juiste besteding en uitvoering van diverse donaties. Het werk is super afwisselend en dat is heel leuk! Ik doe projectintroducties, citytours, evaluaties, elke week bezoek ik de projecten waar vrijwilligers zijn, maar ook de projecten waar geen vrijwilligers zijn bezoek ik regelmatig (contacten onderhouden is belangrijk in Malawi). Daarnaast ben ik bezig met alles wat bij de organisatie hieromheen komt kijken.

Ook afgelopen week heb ik weer een hele afwisselende week gehad; zo introduceer ik een nieuwe vrijwilliger op haar project, breng ik een bezoek aan twee vrijwilligers op een ander project, besteed ik een paar uur op een mogelijk nieuw project waar we hopelijk mee kunnen gaan samenwerken, spreek ik over de wensen voor een donatie op een project en f ik wat tips over een plan dat ze hiervoor kunnen maken, praat ik met een vrijwilliger over een donatie die ze door een aantal acties bij elkaar heeft verzameld en kijken we naar welke wens van het project het meest passend zou zijn, laat ik welkomstenveloppen maken bij een van de andere projecten (die vervolgens nog niet klaar zijn als ik ze kom halen), doe ik de administratie, doe ik boodschappen voor het ontbijt voor het Doingoood huis (het huis waar de vrijwilligers verblijven), beantwoord ik mails, etc.

Ook bezoek ik met twee van de vrijwilligers Likuni hospital. Deze meiden zijn vrijwilligers bij een ander project maar hebben giften voor het ziekenhuis weten te regelen in de vorm van stethoscopen, een bloeddrukmeter en nog wat ander kostbaar materiaal. Ze zijn er in het ziekenhuis heel blij mee en de meiden worden uitgebreid bedankt en natuurlijk moet er even een foto gemaakt worden. Er volgt een uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis. De man die ons rondleidt is blijkbaar zo enthousiast dat hij ons alle hoekjes van het ziekenhuis laat zien. Na enige weerstand te hebben geboden sleept hij ons nog net niet de OK op. Verbaasd, geïnteresseerd soms ongemakkelijk lopen we achter hem aan.

Doordat dit de laatste week was voor mijn bezoek aan Nederland had ik het extra druk. Dit kwam onder andere omdat ik natuurlijk een aantal dingen moest overdragen en voorbereiden, omdat er altijd nog een aantal onverwachte dingen gebeuren en ook omdat er last- minute nog wat dingen geregeld moesten worden.
Zo moest ik bijvoorbeeld nog naar Blantyre ( 4 uur met de bus vanaf Lilongwe) naar immigratie om iets voor mijn work-permit te regelen. Bij dit soort dingen weet je nooit hoe het gaat lopen, ik had me er op ingesteld dat het bezoek aan immigratie lang zou gaan duren, dat ik nog allerlei ingewikkelde vragen zou krijgen en nog allerlei extra documenten zou moeten aanleveren, maar niets bleek minder waar; het ging heel vlot, soepel en ik hoefde maar 1 extra document aan te leveren. Zonder mijn hulp (twee mensen uit ons bestuur die ook in Blantyre wonen en vrienden hebben bij immigratie) was dit natuurlijk nooit zo soepel gegaan. Heel dankbaar (ik mocht ook nog bij ze overnachten) en opgelucht vertrok ik de volgende ochtend vroeg weer naar Lilongwe. Om even aan te geven hoe belangrijk netwerken is in Malawi; de mannen (de man van immigratie en de man uit ons bestuur) bleken ’s avonds nog heel lang in de kroeg te hebben gezeten om de banden weer even goed aan te halen.

Ook moest ik natuurlijk last-minute nog iets voor mezelf regelen. Ik was er namelijk nog niet in geslaagd om een jurk voor de bruiloft van een van mijn broers (dat is de reden van mijn bezoek aan NL) te regelen. Eigenlijk had ik al bijna opgegeven dat ik in Malawi nog voor zou slagen voor een jurk voor de bruiloft, hoewel er veel prachtige stoffen en vele kledingmakers zijn, had ik van beiden nog niet de juiste gevonden. De meeste stoffen zijn misschien toch iets te Afrikaans voor een Nederlandse bruiloft en het naaiatelier bij een van de projecten, maakt prima welkomstenveloppen maar voor een kledingstuk dat heel netjes afgewerkt moet worden werken ze toch net niet precies genoeg. Als ik bij een ander project kom om de formulieren van de nieuwe vrijwilligers af te geven raak ik in gesprek met een van de nonnen. Als ik haar vertel dat ik een beetje stress heb vanwege alles wat ik nog moet doen en dat ik nog niet eens een jurk voor de bruiloft heb, moet ze (enigszins bezorgd) lachen. Ze zegt dat zij een goede tailor kennen en dat ze hem kan bellen en praat me moed in om de juiste stof te gaan vinden. Ondertussen heeft ze volgens mij heel hard voor me gebeden. En ze had gelijk; ik vind een prachtige stof, rijd een aantal keren heen en weer naar dit project en zo heb ik een dag voor vertrek alles klaar voor mijn outfit voor de bruiloft. Zoals wel vaker, kom ik met een beetje improviseren en betrokken mensen om me heen tot een mooi resultaat ;)

Bij mijn werk hoort ook dat ik het regelmatig afscheid moet nemen. De laatste periode zijn er veel vrijwilligers geweest die niet langer dan een week of 5 blijven dus dan is er regelmatig een afscheid. Niet mijn favoriete bezigheid maar wel een mooi moment om even stil te staan bij hoe bijzonder het is dat iemand hier is geweest. Sommige projecten maken hier een ware ceremonie van. Zo bij Chitipi wordt er door de kinderen gezongen, gebeden, vanuit het project wordt wat gezegd, de vrijwilligers mogen wat zeggen en natuurlijk ben ik dan ook altijd de gelukkige die wat mag zeggen. Mijn favoriete moment is als de kinderen de ‘aunties’ (zo worden de vrijwilligers genoemd) een afscheidsknuffel gaan geven (een tijdje geleden waren er kinderen die nog een keer in de rij gingen staan voor een extra knuffel).
Voor het afscheid doen we ook een evaluatie. Waarbij positieve punten en punten ter verbetering worden besproken. Hoewel Malawianen zich niet vaak erg kritisch uitspreken en ik in eerste instantie dacht dat ze dan ook niet zo goed met kritiek om zouden kunnen gaan, merk ik dat de projectleiders wel juist graag willen horen wat ze kunnen verbeteren en soms meerdere malen vragen of er niet nog punten zijn die ze anders zouden kunnen doen. Aan mij de taak om dit gesprek te begeleiden, de besproken punten te onthouden en er op toe zien dat er verbetering plaatsvindt en te kijken of dat ik de volgende vrijwilligers op bepaalde punten nog wat beter kan voorbereiden.

Ik ben super dankbaar dat ik dit mooie werk mag doen/dat ik getuigen mag zijn van zoveel betekenisvolle gebeurtenissen. Uiteraard is het niet alles alleen maar mooi/ brengt het werk/leven in Malawi ook genoeg uitdagingen met zich mee. Hoewel ik veel positieve effecten zie van de tijd die de vrijwilligers hier deel uitmaken van de projecten, zie ik ook dat er soms ongewenste effecten ontstaan. Zo vertelt een projectleider mij dat hij moeilijk een bijdrage krijgt van de community/ de verzorgers van de kinderen omdat ze weten dat er een Azungu (blanke) betrokken is bij het project en denken dat die wel alles kan betalen. Ik was bijvoorbeeld met deze kids mee met een bezoek aan het wildlife centre en toen vonden veel verzorgers blijkbaar dat ik de foto’s die waren gemaakt wel kon afdrukken. Ook zijn er op een ander project nu veel meer kinderen dan voorheen omdat het project nu meer aanzien heeft gekregen omdat er blanke vrijwilligers zijn. Dit zijn effecten waar ik in eerste instantie niet zo bij had stilgestaan. Het is ook interessant om te merken dat wij (westerlingen) op een ander manier naar heel veel zaken kijken dan de Malawianen. Daar kwam ik ook al achter toen Rosemarie (de stagiaire van Doingoood) hier bezig was met het maken van een docu over het onderwerp voluntourism. Zie ook blog van Ineke; http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/we-think-we-see-the-world-as-it-is-while-fact-we-see-the-world-as-we-are/.

Als ik maandag met ‘mijn’ vrijwilligers uiteten ga (dit doen we standaard 1 keer in de week) kijk ik tevreden om me heen. Ik zie 5 dames die het naar hun zin hebben (ondanks dat 2 meiden zich niet helemaal lekker voelen), die heel erg hebben uitgekeken naar dit avontuur, die met hun goede hart een flinke reis naar Malawi hebben gemaakt en zoveel liefde willen geven aan de kinderen op hun projecten, maar die tegelijkertijd ook best wel realistisch zijn en zich beseffen dat er heel veel moois gebeurd tijdens hun tijd hier maar dat de waarde vooral in de kleine dingen zit. Ik geniet als ze vertellen wat ze allemaal hebben meegemaakt, waar ze zich over verbazen en hoe snel ze zich ook aapassen. Ik vind het fantastisch om de vrijwilligers op de projecten bezig te zien. Zo zit een van onze vrijwilligers met een grote glimlach tussen de kinderen op haar project en is ze spelenderwijs iets aan het leren, ook de moeders kijken mee, ik zie kinderen groeien door de persoonlijke aandacht, en ook al zit het in kleine dingen, deze kleine dingen zijn groot, het betekent veel. Het is super om dit allemaal te mogen zien en iets te kunnen doen om de tijd van de vrijwilligers zo soepel mogelijk te kunnen laten verlopen en om de projecten zo te assisteren. Ik kijk er naar uit om over twee weken weer verder te gaan met dit mooie werk, maar nu eerst even genieten van in Nederland zijn en het weerzien van mijn lieve familie en vrienden J