'Malawi Power' komt elke dag in verschillende vormen voorbij.....

Te weinig tijd om te schrijven en zoveel interessante onderwerpen om over te vertellen. Deze keer vertel ik jullie iets meer over ‘Malawi Power’, een onderwerp dat me sinds mijn tijd in Malawi bezighoudt en dat me nog steeds fascineert. Malawi power komt elke dag in verschillende vormen aan me voorbij; power als in elektriciteit (of eerder helaas het ontbreken daarvan), power in de vorm van de macht van de hiërarchie/ overheidsinstanties; power in de vorm van de kracht van de lokale mensen.

Het is fascinerend om in een geheel ander land te leven, omdat dingen die in je eigen land ‘normaal’ zijn (omdat ze onderdeel zijn van je cultuur) en dus niet opvallen in een ander land compleet anders gaan waardoor je ineens bewust wordt van/ na gaat denken over dingen waarbij je anders nooit had stil gestaan.

Fascinerend is ook dat bepaalde, in eerste instantie 'abnormale’ dingen ontzettend snel wennen en dat andere dingen je blijven verbazen.

Eén van de dingen waar ik niet aan kan wennen is de stroomuitval. Hoewel ik zeker weet dat ik in vergelijking met de gemiddelde Nederlander hier toch al aardig goed mee om weet om te gaan ;) Sinds ik in Lilongwe woon is er geregeld stroomuitval. In het begin was dat een aantal uren achter elkaar per dag, vervolgens viel het steeds vakeruit, opgevolgd door een periode waarin we bijna non-stop stroom hadden. In die periode dacht ik in de eerste week elke dag; klopt dit wel? Gaan ze dit straks weer compenseren? De eerste week waardeerde ik elk uur dat ik stroom had en genoot ik er volop van, de tweede week werd het al weer normaler, de derde week vergat ik al weer om mijn apparaten aan de lader te leggen (zoals je dat áltijd moet doen als je beperkte stroomvoorziening hebt, als de stroom dan bijvoorbeeld ’s nachts weer even aan gaat dan zijn in ieder geval je apparaten weer opgeladen). Helaas duurde deze periode niet lang. De stroomuitval werd langzaamaan weer meer en meer en heeft een aantal weken geleden zijn dieptepunt bereikt. Dat wil zeggen dat ESCOM (de netwerkbeheerder) de knoppen steeds vaker en langer uit zet. Het is nu zo erg dat ik nu 24 uur geen achter elkaar geen stroom heb, daarna 8 uur wel, dan weer 24 uur niet, dan 16 uur wel, 24 uur niet en 8 uur wel, etc.. Althans zo zou het schema ongeveer moeten zijn.
Inmiddels ben ik heel wat gewend, maar ik merk dat ik dit soms niet meer aan kan. Een paar maanden met weinig stroom leven is prima te doen, maar nu het voor langere tijd is en ik er ook in moet werken wordt het toch enigszins frustrerend. Mijn laptop valt regelmatig uit (dus kan niet werken op momenten dat het nodig is of ik moet naar een hotel waar wel stroom is) er is geen licht, de oven doet het niet, ik kook op een enkel gaspitje, etenswaren kan ik niet lang bewaren in een koelkast die steeds uit gaat, ik kan niet warm douchen (al is die warme douche met stroom ook al niet al te best), ik kook met een hoofdlampje, etc. Inmiddels is het zo ver dat ik serieus overweeg om te verhuizen naar een andere area. De stad is verdeeld in verschillende wijken/ area’s. De stroomuitval in area 47, waar ik woon. is een stuk slechter dan in verschillende andere area’s in Lilongwe, al was het de afgelopen weken in de hele stad slecht, met uitzondering van area 12, daar is zo goed als altijd stroom omdat ze daar op dezelfde lijn zitten als de president. Alleen als de president op reis is dan kan de stroom in area 12 uitvallen, maar als de president aanwezig is dan is dit uiteraard niet aan de orde; over power gesproken ;)

Iets anders waar ik niet aan kan wennen is de power/ macht de hoge mate van hiërarchie en daarbij ook de macht van de overheidsinstanties. Laat ik maar niet mijn beginnen over mijn ervaringen en daarbij gepaard gaande frustraties m.b.t. immigratie. Ook over de ervaringen met politie kan ik inmiddels al wel een half boek vol schrijven. Ik zal ik jullie niet met al deze verhalen vermoeien maar hier één van de voorbeelden om jullie een idee te geven; laatst ging ik met één van de vrijwilligers met de minibus naar één van de projecten om hem daar te introduceren. Meestal doe ik de projectbezoeken met de auto, maar aangezien ik de vrijwilligers wil laten zien hoe ze met de minibus op het project komen, gaan we met de project introductie samen met de minibus. Zoals we ook tegen vrijwilligers zeggen: “The usage of minibus is a true African experience that will amaze you every time again.” Zo ook deze keer. Met de minibus naar dit project reizen duurt normaal tussen een uur en anderhalf uur (met de auto is het ongeveer 20 minuten), maar deze keer duurde het nog langer. Tijdens de overstap die we moesten maken kwamen we op een plek waar de politie het die dag blijkbaar op gemunt had. We waren aan het wachten in een busje, die langzaamaan aan het vollopen was (hij vertrekt pas als die vol is). Een politieman sprak onze chauffeur aan en na een paar woorden gewisseld te hebben pakte hij zijn sleutels af. Voordat ik door had wat er gebeurde reed de politieman weg en kon onze minibus dus niet meer verder. Toen we vervolgens in het volgende busje zaten te wachten, en ik nog aan het nadenken was over wat er net nou eigenlijk gebeurde, kwamen we weer in een soortgelijke situatie terecht; er kwam weer een politieman, de chauffeur liet zijn rijbewijs zien, vervolgens pakte de politieman deze af en ging hij er in zijn auto vandoor. Onze chauffeur rende de auto nog even achterna, maar het was hopeloos. Gelukkig was driemaal wel scheepsrecht, dus toen we voor de derde keer werden aangehouden mochten we toch we wel doorrijden.

Zelf moest ik laatst een politierapport hebben. Lang verhaal, maar ik was met uit parkeren zachtjes tegen een andere auto aan gekomen (echt ik manoeuvreer me moeiteloos door allerlei rare verkeerssituaties, maar dit ging even mis). Ik natuurlijk netjes uitgezocht wie de eigenaar van de auto was (de meeste mensen rijden hier door en ik snap inmiddels ook waarom). Voor de verzekering moest ik een politierapport hebben. Vervolgens wilden ze me bij de politie eerst twee boetes geven, anders wilden ze het rapport sowieso niet voor me schrijven. Eén boete zou zijn voor 'inconsiderate driving' en de andere omdat ik het ‘ongeval’ niet binnen 24 uur gerapporteerd had (nee want ik ging de volgende dag voor twee weken naar Nederland, bovendien weet ik inmiddels dat dit soort dingen een eeuwigheid duren en dat je hier vooral niet aan moet beginnen als je haast hebt). De eerste boete kwam ik niet onderuit (ik verlies zelden mijn geduld maar nu kon ik het echt niet meer opbrengen om vriendelijk te blijven) de tweede boete hebben ze heel coulant ;) laten zitten, dat was me blijkbaar uiteindelijk toch vergeven. Vervolgens konden ze het politierapport natuurlijk niet meteen schrijven. Uiteindelijk ben ik 5 keer (nee dit is echt niet overdreven) terug geweest voordat ik het rapport eindelijk in handen had. Daar moest ik dan wel weer om lachen, dat ze mij dan eerst willen beboeten voor het niet binnen 24 uur rapporteren. Ik snap inmiddels in ieder geval waarom de meeste mensen doorrijden na een ‘ongeval’ en ook snap ik dat mensen in de verleiding komen om mee te werken aan de corruptie (had ik dat gedaan dan had ik dit verslag waarschijnlijk wel op dezelfde dag nog gehad).

Door dit soort situaties krijg is steeds meer respect voor de Malawische bevolking. Zij weten hier mee te leven en blijven positief en krachtig. Misschien is er geen andere keuze maar ik bewonder ze (buiten degene die uiteindelijk die vanwege zelfverrijking meegaan in de molen van corruptie en/ of zo nodig moeten laten zien dat ze zo hoog in de hiërarchie staan).
Inmiddels heb ik ook al een paar persoonlijke helden. Eén daarvan is Palabo. De projectbezoeken van één van de projecten doe ik altijd met de fietstaxi (dit is een gewone fiets met een zitje achterop). Dit project is namelijk erg lastig te bereiken met de auto. Op de terugweg is Palabo dan meestal mijn chauffeur. Hij spreekt aardig goed Engels en is erg enthousiast, dus we hebben dan hele gesprekken over van alles. Tussendoor doen we ook nog een Chichewa (de lokale taal) lesje. We hebben afgesproken dat hij me elke keer minimaal 1 woord aanleert. Deze man is zo sterk, ik ben oprecht onder de indruk als hij weer met mij achterop al pratend de helling op fietst, waar je bij andere fietstaxi’s soms moet afstappen omdat het dan toch wel te zwaar wordt. Ik geef hem dan ook altijd vele complimenten als het hem weer is gelukt. Dan is hij mijn held van de dag ;) Als ik tegen hem zeg dat hij zo sterk is, dan beaamt hij dat zonder enige schaamte. Hij legt me dan uit dat hij deze kracht te danken heeft aan het eten van Nsima. Nsima is een dikke substantie/ een soort pap gemaakt van maismeel, dat hier door de meeste mensen vaak als lunch en als avondeten gegeten wordt. Niet alleen Palabo is mijn held, maar eigenlijk bewonder ik alle fietstaxi chauffeurs, zij zijn niet alleen fysiek sterk maar ook mentaal; ze hebben vaak twee banen (meestal fietstaxi overdag en dan werken ze s avonds als bewaker) en ondertussen stralen ze nog steeds zoveel positiviteit uit.

Zoals Palabo ontmoet ik meer mensen die een podium verdienen: Neem Chance, een vrouw die elke dag beltegoed kaartjes staat te verkopen en daar ik vermoed niet meer dan 2 euro per dag aan overhoudt en 6 kinderen heeft te onderhouden: Neem Lukia, die 5 dagen in de week het huis van de vrijwilligers schoonmaakt en die (aangezien er geen werkende wasmachine is) stapels was op de hand weet weg te werken: Neem alle projectleiders die zich met hart en ziel inzetten voor hun projecten: Neem alle veerkrachtige vrijwilligers die zoveel aanpassingsvermogen tonen en zich vol passie inzetten voor de verschillende projecten: Dan nog niet eens gesproken over de kleine en tegelijk mijn grootste helden; alle kinderen die in verschillende extreme situaties zoveel kracht tonen.

Deze mensen verdienen een podium. Ik weet nog niet precies hoe maar in het nieuwe jaar ga ik een ‘podium’ maken voor deze Malawi Power People.

Deze helden maken dat ik elke dag weer geniet van Malawi, ze doen me de frustrerende ervaringen van eerder die dag vergeten en geven me hoop op een betere toekomst voor Malawi.

Zikomo kwambiri!