Hoi allemaal,

Eindelijk weer tijd voor een berichtje…. Het is alweer twee maanden geleden dat ik een blog schreef en nu heb ik geen idee waar nu te beginnen. Er is zoveel gebeurd/ zoveel te vertellen, maar als ik alles wil vertellen dan ben ik twee dagen bezig en zijn jullie langer aan het lezen dan je lief is ;)

Wat ik in ieder geval kan zeggen is dat het weer goed gaat! Ik zeg ‘weer’ omdat ik wel even wat pittige weken heb gehad hier. Na een hele intensieve maar een vooral mooi eerste maand waarover ik in mijn vorige blog geschreven heb, volgde een wat turbulentere periode met aardig wat uitdagingen en een paar situaties waarin je liever niet wilt belanden. (Een klein beetje hierover in deze blog en meer verhalen zal ik jullie binnenkort of later nog eens persoonlijk vertellen.)

Vanaf half december was Frank, mijn collega van Doingoood, voor een paar weken naar Nederland en was ik alleen verantwoordelijk voor de coördinatie van de vrijwilligers. Vanaf de dag dat hij weg is gegaan, waren er meteen een aantal situaties die me behoorlijk hebben bezig gehouden. Gelukkig kon ik goed contact houden met Frank en hebben we veel kunnen overleggen. Nog een geluk was dat Roos vanuit Zimbabwe hierheen kwam om kerst en oud en nieuw met me vieren.

Roos is een dag mee geweest naar een van de projecten, we hebben een kerstdiner gehad met het personeel van ICU guesthouse en een paar van de gasten en de dagen erna zijn we voor een paar dagen op roadtrip geweest. Dat was fantastisch (zie ook foto’s). Aan het begin van deze roadtrip zijn Roos en ik op bezoek geweest­­­­­­­ bij de moeder Geoffrey (Geoffrey is een vriend van Roos van de tijd dat ze in Rwanda woonde). De familie van Geoffrey leeft van de koeien die ze hebben. Ze kunnen daar zo ver wij konden zien wel van rond komen, maar hebben behalve hun huisje en de koeien niet veel. Toch hebben ze een heerlijke maaltijd voor ons weten te maken en hebben ze ontzettend hun best hun best gedaan om ons welkom en comfortabel te laten voelen. Wij mochten bijvoorbeeld samen in het bed slapen (van ongeveer een meter breed) en zij sliepen met zijn allen op de grond in de kamer ernaast. Toen we volgende ochtend aan het ontbijt zaten kwamen er naast gebeden ook dankwoorden van onder andere Geoffrey zelf en ook zijn moeder. Ze gaven aan dat ze zo ongelooflijk dankbaar waren met ons bezoek, dat we bij de familie hoorden en dat ze zo dankbaar waren voor de steun van Roos haar ouders (die geholpen hebben bij het financieren van de studie van Geoffrey). Maar het mooiste was nog wat de moeder van Geoffrey tot slot tegen ons zei; "I am not rich but fortunate because God blessed me with the most important skill in life; the ability to love." Ik kreeg tranen in mijn ogen. We hebben haar liefde gevoeld tijdens ons verblijf en haar kinderen zijn mooie mensen door hoe zij in het leven staat en wat ze aan hen heeft mee gegeven. Ik geloof echt dat als iedereen zo zou denken/ zo in staat zou zijn om lief te hebben dat het een stuk beter zou gaan op de wereld…..Let love rule!

Op nieuwjaarsdag stapte Roos op de bus naar Rwanda. In de nacht waren Monique en Judith (mijn schoonzus en haar vriendin aangekomen) dus mijn bezoek loste elkaar mooi af :). Monique en Judith mochten meteen mee naar het politiebureau (een goede manier om Oeganda te leren kennen ;)). Roos haar telefoon was namelijk gestolen met oud en nieuw, maar toen we meteen daarna aangifte kwamen doen waren niet alle benodigde formulieren beschikbaar en daarom moesten we de volgende terugkomen. Weer mocht ik alles opnieuw uitleggen, ik kon het geduld maar moeilijk meer opbrengen, maar gelukkig zaten we dit keer in een kantoortje en niet in een open ruimte met een stuk of 30 dieven achter ons, met zo goed als geen toezicht, waardoor er zo af en toe ook gewoon nog eens eentje ontsnapte. Toen we eindelijk klaar waren zijn we (net zoals we op de eerste dag met de vrijwilligers altijd doen) op pad gegaan voor een Oegandese SIM kaart voor Monique en Judith (zodat we elkaar goed op de hoogte konden houden tijdens hun roadtrip en ze ook konden navigeren met google maps) en om te pinnen. In de week dat zij op roadtrip waren ben ik druk geweest met projectbezoeken van vrijwilligers en citytours van een paar nieuwe vrijwilligers. Verder kwamen in die week ook nog Remco en Grace (een van mijn broers met vriendin) om mij een paar dagen op te zoeken vanuit Kenia. We zijn twee dagen naar Jinja geweest. Het was super om samen met hun van deze mooie omgeving te genieten (zie foto’s) en even bij te kunnen praten.

Voordat ik het wist waren Monique en Judith al weer terug van hun Roadtrip. Hun laatste twee dagen in Kampala heb ik ze nog mee genomen naar twee projecten waar Doingoood mee samenwerkt. We zijn bij een crisisopvang voor tienermoeders geweest en bij een dorpje in de buurt van Kampala. In dit dorpje geeft de vrouw van het gastgezin (Margaret), waar soms vrijwilligers verblijven, vanuit haar project wat ondersteuning aan een aantal kinderen in de vorm van schoolgeld en -benodigdheden en ook andere levensbehoeften. In dit dorpje zijn veel gezinnen arm, kinderen hebben niet altijd ouders meer om voor ze te zorgen, maar gelukkig leven ze meestal nog wel in een gezin met hun broertjes/ zusjes en hebben ze vaak nog 1 of 2 verzorgers. Heftig om te horen dat er ook drie zusjes in dit dorp zijn die helemaal op elkaar zijn aangewezen en dus geen verzorgers hebben. Wat heel mooi was om te zien is dat alle kinderen die we hier hebben gezien heel goed voor elkaar zorgen en super lief zijn voor elkaar. Onze aankomst in het dorpje was veel later dan verwacht (i.v.m wat problemen met de auto en drukte op de weg) maar toen we aankwamen zaten de kinderen allemaal nog braaf te wachten op bankjes. We hebben snel wat drinken en koekjes uitgedeeld en zijn daarna wat spelletjes gaan doen. De jongens gingen het allerliefst voetballen met de nieuwe voetbal en de meiden hebben zich uren vermaakt met het overgooien van een bal. Zo mooi om te zien dat ze zoveel lol beleven aan een simpele activiteit/blij zijn met wat extra aandacht. Je ziet die zorgelijke gezichtjes dan even omslaan in vrolijke gezichtjes. Als afsluiting hebben we nog alle spullen die we hadden meegenomen, zoals wat kleding, tandenborstels, zeep en maismeel (om posho van te maken), uitgedeeld. Dit voelde een beetje gek, maar Margaret wilde perse dat we het zelf gingen uitdelen, terwijl de kinderen in een rijtje werden gezet en netjes hun buurt afwachten. Natuurlijk waren de kinderen blij met de spullen en werden we nog uitgebreid bedankt. Monique en Judith gingen de volgende dag met veel indrukken naar huis.

In mijn vorige blog had ik ook nog beloofd om iets over mijn werkzaakheden bij ICU Guesthouse zou vertellen. Helaas zijn de werkzaamheden voor het Guesthouse gestopt. Een lang verhaal (en ook meer iets om in een persoonlijk gesprek met jullie te delen), maar in ieder geval wel zonde dat het zo gelopen is. Hartverwarmend was wel dat de personeelsleden het ook allemaal erg jammer vonden en een aantal gingen zelfs benoemen dat ze zo dankbaar waren voor wat ze van me hadden geleerd. Ook ik was, ondanks de situatie, dankbaar want ik heb natuurlijk ook van hen en van de hele ervaring geleerd.

Verder was de afgelopen periode ook nog turbulent omdat er nog even sprake was van dat mijn baan bij Doingoood in Malawi niet door zou gaan, ook een lang verhaal ;) maar gelukkig gaat dit toch allemaal door en het komt nu ook al aardig dichtbij want over een maand zit ik daar al. Ik kan het bijna niet geloven omdat ik nu zo in het leventje in Oeganda zit. Aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in omdat ik heel benieuwd ben naar Malawi en ik er ook naar uit kijk om echt voor langere tijd (minimaal twee jaar) op een plek te zitten en daardoor ook nog meer iets op kan bouwen en nog meer van mezelf in het werk kan stoppen. Op 3 maart kom ik vanuit Oeganda naar Nederland gevlogen en op 6 maart vlieg ik dan weer van Nederland naar Malawi. Dus lang niet genoeg tijd om jullie allemaal te zien, maar ik hoop dat ik in Malawi af en toe wat tijd heb om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen daar.

In de afgelopen periode heb ik nog vaak terug gedacht aan wat de moeder van Geoffrey zei. Ik besef me dat ik ook hartstikke gezegend ben, want volgens mij zit het met mijn ‘ ability to love’ ook wel goed. Daarnaast ben ik dubbel gezegend omdat ik ‘No matter what’ weet dat ik altijd een familie en lieve vrienden heb die altijd achter me staan en me ook op afstand super goed ondersteunen. Dat is zo fijn en heeft me de afgelopen tijd veel geholpen!

Ik ben super blij dat ik dit werk voor Doingoood nog een tijdje mag blijven doen. Het is namelijk heel interessant en afwisselend. Neem afgelopen week:
Ik heb onder andere verschillende vrijwilligers op projecten bezocht om te zien en te spreken met vrijwilligers over hoe het op het project gaat. Zo is een vrijwilliger vorige week begonnen op het laboratorium van een ziekenhuis en vertelt ze me hoe haar eerste week is gegaan en wat haar is opgevallen in verschillen tussen het werken in Nederland en het werken in Oeganda. Ik bezoek een vrijwilliger bij een crisisopvang voor kinderen. De kinderen zijn altijd zo enthousiast als je komt. Terwijl ik met de vrijwilliger aan het praten ben vallen er ondertussen een paar kleintjes tegen me aan in slaap. Als de kleintjes naar bed worden gebracht dan is het tijd voor een iets grotere jongen (een jaar of 3), die ook duidelijk wat aandacht wil en nu zijn kans grijpt. Ook deze grote (maar eigenlijk stiekem nog heel kleine) jongen valt uiteindelijk op mijn schoot in slaap.
Verder bezoek ik ook nog twee vriendinnen die samen op een project werken voor straatjongens. Deze meiden doen super goed werk, ze hebben al in de eerste week in overleg met de lokale staff een schema gemaakt van wat ze allemaal kunnen doen en zijn heel doelgericht bezig. Ze zijn in samenwerking met het personeel bezig met het geven van lesjes of bijvoorbeeld het begeleiden van lezen of het doen van memorie. (Ook hier, net zoals in het dorpje en vaak tijdens projectbezoeken, zie ik wat een beetje liefde en aandacht kan doen, het lost de situatie niet direct op maar ik zie en hoor dat het de jongens sterker maakt en vertrouwen (in de toekomst) geeft. Verder probeert het project ze ook te begeleiden naar een betere toekomst, waarbij ze niet meer op straat leven en gewoon weer naar school gaan.) Een van de jongens wil graag een stukje aan me voorlezen. Vlak voordat ik weg ga begint de muziekles, waarbij er liedjes worden aangeleerd, er wordt gedanst en de jongens mogen wat oefenen op de gitaar.
Daarnaast zijn Frank en ik nog op zoek geweest naar een mogelijk nieuw (iets groter) huis voor vrijwilligers en zijn we twee huizen gaan bezichtigen. Echt super leuk om mee bezig te zijn. We zijn ook nog op bezoek geweest bij een nieuw project om even wat af te stemmen en te vertellen wanneer de eerste vrijwilligers komen, mooi om te zien hoe blij de projectleider met dit nieuws was. We deden nog wat aan opvolging van verschillende donaties, zo heeft een school waar we mee samenwerken allerlei schoolmaterialen kunnen kopen van een donatie van een vrijwilliger die hier een paar maanden geleden was (super om na een jaar jaarverslagen te hebben gelezen bij het CBF, nu donaties in het echt te kunnen opvolgen). Tussendoor hebben nog wat dingen geregeld voor de komende Social Safari’s (een combinatie van reizen en vrijwilligerswerk). Tot slot hadden we nog een goede evaluatie met de meiden die de afgelopen periode bij de crisisopvang voor zwangere tienermeisjes hebben geholpen en nu weer terug gaan naar Nederland….En zo gaat een week supersnel voorbij. Na vorig weekend nog veel doorgewerkt te hebben, is het nu dan wel echt tijd voor weekend….
Dus daar ga ik nu aan beginnen :)

Lots of love voor jullie allemaal en een heel fijn weekend!

Maartje

Ps. Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog. Leuk dat jullie zo meeleven!