Het heeft even geduurd maar hier dan eindelijk de blog waar jullie met smart op zaten te wachten ;) Na inmiddels al weer een maand in Uganda is er natuurlijk veel te vertellen, ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld kan geven van het land en van mijn belevenissen hier. Enjoy!

Voordat ik vertrok vroegen veel mensen vroegen me of ik het niet spannend vond om voor zo een lange tijd te vertrekken en in een ander land te gaan leven. Ik vond dat vooruitzicht helemaal niet spannend, maar ik dacht toen nog dat ik deze spanning misschien niet voelde omdat ik op dat moment vooral druk was met alles (zoals teveel spullen inpakken en verhuizen) wat ik, natuurlijk weer last-minute, nog moest regelen. Nu weet ik inmiddels zeker dat ik echt niet gespannen was om hierheen te gaan, ik had er vooral heel veel zin in! Zin in een nieuw avontuur, zin in leren van het leven in een andere cultuur, zin in nieuwe mensen leren kennen en vooral ook zin in het werk dat ik hier mag doen.

Misschien heeft nog niet iedereen (duidelijk) meegekregen wat ik hier de komende tijd ga doen. Even in het kort: De in totaal vier maanden dat ik hier in Uganda ben zal ik bezig zijn voor zowel ICU Guesthouse als Doingoood. De eigenaren van ICU Guesthouse (Sarah en Sander) hebben me gevraagd om te kijken wat er hier in het Guesthouse in Kampala (maar ook in Buffalo Base en Jjaja Banga) verbeterd kan worden. Verder werk ik hier aan een handboek en geef ik, in de vorm van oefeningen en gewoon gedurende de werkzaamheden, training aan het lokale personeel om kleine verbeteringen te bewerkstelligen. Daarnaast ben ik bezig voor Doingoood, waarbij ik de Nederlandse coördinator (Frank) ondersteun. Tegelijkertijd is dit een goede manier om dit werk en de organisatie beter te leren kennen en dus alvast een goede voorbereiding op Malawi (vanaf half maart ga ik zelf als coördinator werken in Malawi voor minimaal twee jaar).

Het is een verademing om, na me de afgelopen jaren niet echt happy te hebben gevoeld in het werk wat ik deed, nu te doen wat ik graag wil en wat echt bij me past. Ik ben blij dat ik mijn droom heb nagejaagd/de kans heb gecreëerd om dit te gaan doen. Het voelt niet spannend, het voelt alleen maar alsof dit de plek is waar ik op dit moment moet zijn en alsof alles loopt zoals het moet lopen. Dit betekent overigens niet dat alles soepel verloopt! Natuurlijk brengt het werken en het leven in een ander land de nodige uitdagingen met zich mee, zie ik regelmatig schrijnende beelden of hoor hartverscheurende verhalen en heb ik soms momenten waarop ik graag even met mijn vrienden en familie wil zien. Toch (het is moeilijk uit te leggen) ben ik op dit moment even nergens beter op mijn plek dan hier. En, misschien komt het doordat ik al aardig wat heb gereisd en ook al twee keer eerder in Afrika ben geweest, ik heb niet eens het gevoel gehad dat ik echt heb moeten wennen hier.

Nu had ik ook weinig tijd om echt te wennen, want de eerste paar weken was het leven hier een soort achtbaan, heel intensief maar vooral ook heel boeiend en leuk, waarin ik heel veel heb gezien en gedaan en waarin allerlei situaties zich in razend tempo opvolgden……

Het begon eigenlijk al met mijn vlucht op Schiphol. Doordat ik de ochtend en middag voor vertrek nog te veel moest doen en mijn internet ineens niet meewerkte kon ik pas een paar uur voor vertrek inchecken voor mijn vlucht. Bij het inchecken bleek ineens dat ik op de Stand-by- list stond (slik, hier had ik nog nooit van gehoord). Vervolgens werd op Schiphol bij de balie aangegeven dat ze vliegtuigen meestal overboeken, maar dat het er op leek dat ik gewoon mee kon (nou dat zou toch fijn zijn!) en dat ik me maar niet te veel zorgen moest maken. Ik kreeg alleen mijn boardingpass nog niet, die zou ik (‘waarschijnlijk’) bij de Gate gaan krijgen. Helaas geen tijd meer om rustig koffie te drinken en afscheid te nemen van mijn lieve moeder, maar vlug naar de Gate dus. Daar werd ik gelukkig al binnen 5 minuten opgeroepen voor mijn boardingpass. Ik had een stoel, maar wat voor een; ik mocht fijn tussen twee oudere mannen in het middenpad van het toestel zitten. Het resultaat was dat ik net als de nachten hiervoor (toen vanwege mijn strakke planning met inpakken) weer een nacht met weinig slaap had. Maar hoe dan ook, ik was onderweg en dat was het belangrijkste! Ja en ik geloof dat ik hier wel van heb geleerd ;) de volgende keer zal ik voor de verandering als een van de eersten inchecken.

Aangekomen bij ICU Guesthouse in Kampala bleek dat ik maar voor 1 nacht een kamer had en dat ik de dag erna al zou moeten verhuizen. Van tevoren was wel tegen me gezegd dat ik mogelijk een keer van kamer moest wisselen, maar deze wissel ging wel iets sneller dan gehoopt en het bleek ook nog om een verhuizing naar een andere locatie (met rustig verkeer in een kwartier te rijden, maar in de spits een rit van 2 uur) te gaan. Na een paar nachten hier te hebben geslapen ging ik met Sarah en wat anderen naar Buffalo Base. Dit is het Guesthouse (ook gerund door Sander en Sarah) dat op 8 kilometer rijden van de hoofdingang van Kidepo Nationaal Park, in het Noorden van Oeganda, ligt. Op deze locatie heb ik drie nachten geslapen, plus de heen- en terugweg (heen een uur of 17 en terug een uur of 12) een heerlijke overnachting in de bijrijder stoel van de jeep. Na terugkomst had ik weer even voor een paar nachten een eigen kamer in ICU Guesthouse. Daarna hebben ze, i.v.m. gebrek aan kamers, het kantoor voor me omgebouwd zodat ik daar kon slapen. Deze ruimte was alles behalve een succes, onder andere vanwege een (de hele nacht) aanhoudend zoemgeluid, een nog werkende camera die in deze ruimte hing en vele geluiden vanuit de receptie. Na twee nachten in het kantoor was er gelukkig een betere oplossing en nu slaap ik in een kamer (Moroto) waar ik als het goed is de rest van de periode kan blijven….ik ben heel benieuwd….fingers crossed :-D.

Kidepo National Park was super! Ik had het geluk dat ik de eerste dag mocht aansluiten bij Sandra (een van de vrijwilligers van Doingoood) en Tom (haar vriend) die een Gamedrive met Grassrootz gepland hadden staan. Zoals jullie waarschijnlijk wel zullen begrijpen was ik intens gelukkig dat ik naast giraffen, zebra’ s, waterbokken, apen, wilde zwijnen, heel veel buffels en verschillende soorten antilopen vandaag ook nog olifanten (grote maar ook hele jonge olifantjes) mocht aanschouwen. Bovenop al dit moois werden we eind van de dag ook nog eens getrakteerd op het meest speciale moment van de dag: We waren ons al de hele dag aan het verbazen over alle grasvelden die ze in het park aan het afbranden waren. Het schijnt zo te zijn (ik weet niet of ik het goed vertel) dat bepaalde delen van het park om de zoveel jaar worden afgebrand omdat er anders geen gewenste gewassen meer op groeien. Op een gegeven moment waren we nog niet heel dicht bij het vuur, maar we naderde deze wel op een dusdanige afstand, waarop de geur steeds minder dragelijk werd en de warmte bijna voelbaar, dat wij ons begonnen af te vragen of we in de buurt hiervan überhaupt nog wel dieren tegen zouden komen. Het leek ons heel sterk, in onze logica zouden alle dieren hoogstwaarschijnlijk allang de andere kant op zijn gevlucht. We hadden dit nog niet uitgesproken of onze driver (George) stopte plotseling de jeep. Toen sloeg mijn hart echt even over, dit had ik totaal niet aan zien komen. Op echt twee meter afstand van de jeep lagen daar twee mannetjes leeuwen en een leeuwin heerlijk uit te rusten. Het leek wel alsof zij allang wisten dat dit vuur, hoewel dichtbij, toch wel aan de andere kant van het pad zou blijven. Wat een verrassing (oké voor jullie geen verrassing meer want jullie hadden de foto natuurlijk allang gezien)! Ik kon mijn ogen bijna niet geloven, het was zo onwerkelijk. Maar ook zo apart hoe snel de adrenaline weer verdwijnt, want na een minuut of vijf, toen mijn hart weer normaal begon te kloppen, voelde het al een soort van vertrouwd en alsof je gewoon uit de auto kon stappen en ze kon aaien/knuffelen. Natuurlijk kan dat niet maar toch fascinerend hoe snel je van heel veel adrenaline naar weer heel ontspannen modus kunt gaan. De leeuwen reageerden bijna op niets, de luilakken… Af en toe keken ze even op van een geluid, maar net zo snel snurkten ze weer rustig verder. What a lucky day!!!

Na een week in chaotische en overvolle Kampala was het voor mij ook heel interessant om een ander soort Oegandees leven (dan het stadse) te zien. Een wandeling, met een local, door het dorpje Karenga (waar Buffalo Base in ligt) gaf een aardig beeld van hoe de mensen hier leven. We werden door veel mensen vooral kinderen hartelijk begroet, na ja begroet de kinderen roepen vooral “Mzungu!!! Mzungu!!!” (Voor wie het niet weet, Mzungu betekent Blanke). Overigens roepen volwassen dat hier in Kampala ook regelmatig, maar inmiddels ben ik erachter dat ik het van de kinderen toch beter kan hebben omdat het enthousiaster klinkt en iets minder alsof je alleen als geldboom wordt gezien. Wel moet ik zeggen dat we met ongeveer evenveel kinderlijk enthousiasme door een groepje volwassenen een gedetailleerde uitleg kregen van hoe het slachten van een geit hier in Karenga gaat en mocht ik tegelijkertijd in levenden lijve aanschouwen hoe zo’n geit worden gevild. Ik had gedacht dat ik dit eigenlijk niet zo goed aan zou kunnen zien, maar wat bleek; ik vond het eigenlijk heel interessant en ook een soort geruststelling om te zien hoeveel aandacht hieraan wordt besteed en te horen dat alles van de geit gebruikt wordt. Bovendien zien de meeste geiten die hier vrij rondlopen er prima uit en hebben ze vermoedelijk een veel beter leven dan de meeste dieren die in Nederland worden geslacht.

Wat betreft het leven in een grote stad, zoals Kampala, had ik altijd gedacht dat het niets voor mij zou zijn. Maar ondanks alle (regelmatig zwarte) dampen van uitlaatgassen, geuren van verbrand plastic, de chaos en het vele geluid bevalt het me prima en vind ik de levendigheid hier super. Er wonen volgens Wikipedia 1,2 miljoen inwoners, maar vermoedelijk zijn het er nog veeeeel meer. Het is echt altijd en overal druk, behalve op het dakterras in het ICU Guesthouse, daar kun je namelijk heerlijk chillen. Er is altijd en overal geluid (dat meestal ook op het dakterras van ICU Guesthouse) van noem maar op; grasmaaiers, bouwwerkzaamheden, verkeer, voetballende jongeren, geluiden van dieren, muziek, etc. Meestal vind ik al die achtergrondgeluiden vooral gezellig, maar soms zijn er (erg vermoeide) momenten dat ik denk “NU EVEN NIET!” Het verkeer is bijna altijd enorm chaotisch, echt hier begin je te snappen waarom verkeersregels in het leven geroepen zijn, alleen in Oeganda leeft iedereen zijn eigen verkeersregels na waardoor de matatu’s, de (voornamelijk grote) auto’s en vrachtwagens elkaar regelmatig vastzetten zodat niemand er meer door kan en het vervolgens heel veel geduld en een knap staaltje stuurvaardigheden vergt voordat je weer verder kunt rijden. Toch vind ik dit over het algemeen vooral vermakelijk omdat het ook een heel spektakel is om te observeren hoe de opstopping uiteindelijk weer wordt opgelost.

Je weet hier dus eigenlijk nooit hoe lang een autoritje van punt A naar B gaat duren. Op de boda boda (dit is een motorcycle taxi, waar je volgens de Oegandezen met gemak met vier mensen en/of een hele lading bagage op kan vervoeren en bovendien dient het ook prima als vervoermiddel voor meubels, matrassen, tv’s, etc., ook zag ik vandaag dat het prima functioneert als matras voor je dagelijkse middagdutje) gaat het meestal sneller maar is het helemaal een avontuur. Echt die boda boda’s manoeuvreren overal tussendoor, de kleinste openingen worden benut, tussen elkaar inhalende auto’s door, vlak langs stoeprandjes, etc. (ik zal niet te veel vertellen anders durven jullie meer ;)) maar het is een hele beleving. Vreemd genoeg heb ik nog geen een keer angstkreten uitgeslagen, alleen was ik even bezorgd toen de boda boda van Frank ineens naast de weg lag. Gelukkig stonden hij en de boda driver er lachend naast dus wist ik vrij snel dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Later bleek dat de benzine bijna op was en dat het op de zijkant leggen van de boda boda een trucje was om het daarna nog net tot het volgende tankstation te halen….haha Welcome to Uganda.

Dit soort vermakelijke/verbazingwekkende/interessante (hoe je het ook wilt noemen) dingen gebeuren hier aan de lopende band :-D. Het grappige is dat ik meestal heel even denk…`huh wat is hier aan de hand/ waarom gaat dit zoals het gaat’ en dan vrij snel denk ik alweer ‘tja zo kan het ook’. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat dit soort dingen me niet eens meer opvallen en, misschien erger nog, ik zelf dit soort acties ga uithalen…. In ieder geval merk ik dat ik in het verkeer al aardig wat gewoontes aan het overnemen ben. Volgens Frank rijd ik nu al als een Oegandees en ik heb pas op drie of vier dagen gereden. De eerste dag autorijden in Kampala was het heel onwennig; links rijden, met een automaat, een hele andere auto dan mijn handzame Twingo en bovenal rijden in zoooooooo’n drukke stad waar je de weg niet kent….het vergt nogal wat van je. Nu moet links rijden natuurlijk niet zo’n probleem zijn voor zo’n linkse rakker als ik ;-) Frank kreeg tijdens mijn eerste ritje nog een paar keer een hartverzakking aangezien ik in het begin zelfs iets te veel links reed…..beetje de spanning erin houden toch?! Maar goed het gaat inmiddels steeds beter, ik word meer en meer ontspannen en ben me dus al aardig (misschien iets te veel) aan het aanpassen aan het verkeer (maar ja anders kom je er gewoon echt niet door).

Nog een laatste leuke anekdote; vorige week kwamen we langs een soort verkeerscontrole en moesten we stoppen langs de weg. Frank moest zijn rijbewijs laten zien en na even nadenken zei de agent; “this card is not valid in Uganda”. Ik barstte nog net niet in lachen uit en ongeveer in koor zeiden wij met de volste overtuiging ‘yes of course it is valid!’. Ja officieel moet je nog een Ugandese kaart laten zien, maar echt als je ziet hoe hier gereden wordt (ik heb weleens gehoord dat je hier in een dag je rijbewijs kunt halen en dat geloof ik meteen) dan is het niet te geloven dat dan een Ugandees rijbewijs (op bureaucratisch verkregen manier, niet dat je hier een test voor moet doen of zo) meer waard zou zijn dan een Nederlands rijbewijs. De agent deed nog een poging om aan te geven dat deze andere kaart toch echt nodig was, maar wij waren zo stellig en overtuigend dat hij niet zo goed wist wat hij er mee aan moest/ begon te twijfelen en ons toch maar snel door liet rijden…hilarisch was het. (Maar misschien moet je erbij zijn ;))

Nu is er nog zoveel meer te vertellen over Kampala, het leven in Oeganda in het algemeen, mijn werk hier, etc.. Het is te veel om op te schrijven en voor jullie was dit waarschijnlijk al te veel om te lezen ;-) Volgende keer zal ik meer vertellen over de ervaringen binnen ICU Guesthouse en Doingoood, want hoewel het misschien nu niet zo lijkt, ik ben hier toch voornamelijk aan het werk en daar is ook nog van alles over te vertellen.

Siiba Bulungi! / Fijne dag!

Zonnige groeten & veel liefs vanuit Oeganda,

Maartje