Hello Mammie- Muli Bwanji?

De afgelopen maanden heb ik bezoekers gehad in Malawi; mijn moeder was er in juni, een vriend met zijn twee kinderen in de meivakantie en ook mijn bonusmoeder (stiefmoeder klinkt zo naar) was er in april. Niet alleen fantastisch om ze weer te zien en tussen alle bedrijven door wat tijd met ze te kunnen besteden, maar bovenal ontzettend bijzonder om ze een kleine indruk te geven van (mijn leven in) Malawi.

Eén van de dingen die je zult ontdekken als je hier bij mij op bezoek bent is dat één van de bewakers op onze compound altijd 'Hello Mammie- How are you/ Muli Bwanji?' tegen me zegt. Iets waar ik nog steeds erg om moet lachen omdat ik er niet aan kan wennen mammie genoemd te worden (schijnbaar is het heel erg respectvol maar toch). Nu kon ik eindelijk tegen hem zeggen; 'this is my mammie';).

Iedereen die hier komt ziet Malawi door zijn/haar eigen 'bril' en ervaart het op zijn/ haar eigen manier. Het is voor mij bijzonder om zoveel verschillende ervaringen te kunnen meebeleven en inzichten te kunnen delen met verschillende mensen, nu kon dat met mijn bezoekers en dat kan ik tijdens mijn werk ook met alle verschillende vrijwilligers die ik hier ontvang. Het is ook interessant om te zien dat je als je langer ergens bent/woont dingen toch echt anders gaat zien dan wanneer je ergens kort/op vakantie bent. Daarnaast bekijkt iedereen ook dingen vanuit zijn eigen perspectief, iedereen merkt andere andere zaken op en interpreteert het geobserveerde anders. Alhoewel er ook veel waarnemingen overeenkomen, want we dragen sowieso ook een 'Nederlandse bril', waar ongemerkt veel stigma's bij horen en veel van wat 'wij' normaal vinden cultureel bepaald is.

Jullie hebben inmiddels al veel verhalen gelezen die geschreven zijn vanuit mijn perspectief. Dus ik dacht het wordt tijd om jullie eens te laten meekijken door de bril van iemand anders (en verder heb ik gewoon weinig tijd om te schrijven ;)). Dit keer deel ik met jullie een reisverslag van mijn moeder....

" Lieve kinderen, familie en vrienden hier dan eindelijk mijn reisverslag over Malawi het is een beetje lang geworden, veel leesplezier!

Vandaag vrijdag 1 juni dag 1:

Op naar Malawi, Remco en Paike hebben me naar Schiphol gebracht super lief van ze. We waren op tijd op Schiphol en nadat ik de koffers had ingecheckt en afscheid had genomen van Remco en Paike op weg naar de douane en daarna naar de gate.
We waren allemaal aan boord om vertrektijd 20.50, maar vertrekken ho maar er was iets met de bagage, uiteindelijk vertrokken we om 22.30 op weg naar de tussenstop Nairobi [Kenia] aankomst 2 juni rond 7.30.

Zaterdag 2 juni dag 2:

Daar verliep alles rustig en we vertrokken keurig om 11.05 en kwamen op Malawische tijd [een uur verschil met Nairobi]om 12.35 aan en na 10 min had ik de koffers al en kon ik Maartje eindelijk weer omhelzen. Daarna zijn we gaan lunchen in een mooie en gezellige lunchgelegenheid. Ook nog even naar de supermarkt die een zeer uitgebreid assortiment had we wilde lasagne koken uiteindelijk hebben we een soort tapas [kleine hapjes] gegeten met een lekker wijntje erbij, heerlijk.
Maartje woont op een beveiligde Compound waar Doingoood 2 huisjes heeft gehuurd waarvan ik er 1 ga bewonen.
De moeder en tante van vrijwilligster Sigrid kwamen afscheid nemen want die gingen weer naar huis, we hebben nog even met ze gepraat. Daarna hebben Maartje en ik ook nog een poosje nagepraat, rond 21.00 naar bed en nu ben ik weer aan het schrijven, nog even lezen en dan gauw gaan slapen.

Zondag 3 juni dag 3:

Lekker ontbeten daarna vertrokken we naar de Duck Inn, dat zou leuk moeten zijn en aan het water, maar helaas was het gesloten. Maartje en ik moesten erg nodig naar de wc in geen velden of wegen een wc te bekennen. Er was daar wel in de buurt een klein ziekenhuis, dus wij het ziekenhuis in, alle wc's gesloten en we waren daar een bekijks hoor. Uiteindekijk in het bos geplast. We zijn daarna even wezen wandelen en hebben toch nog een meertje gezien.
Onderweg heb ik mijn ogen uitgekeken heel veel mensen die spullen op marktjes verkochten, met spullen op hun hoofd hele enden moeten lopen, ze verstouwen ook heel veel op de fiets, ze verkochten zelfs begrafeniskisten langs de weg, ik vond het een belevenis.
Thuis gekomen zijn we even gaan rusten en rond 18.00 uur gaan we bij vrienden van Maartje eten, gezellig.

Maandag 4 juni dag 4:

Vandaag om 6.45 opgestaan omdat we naar een van de projecten; genaamd Samalani, gaan.
[Samalani is een Early Childhood Development school en een leuk uitdaging voor vrijwilligers die graag lesgeven b.v. Engels. Momenteel zijn er 3 klassen (nursery, standard 1 en standard 2) met kinderen van verschillende leeftijden. Er is weinig lesmateriaal beschikbaar en Doingoood zet zich in om bijvoorbeeld hiervoor sponsering te werven.]

We gingen eerst naar een supermarkt suiker en zout kopen om mee te nemen naar de school, dit gebruiken ze voor de porridge (een soort pap dat de kinderen te eten krijgen).
In de buurt van de supermarkt ontmoeten we de Malawiaanse projectleider, Blessings genaamd. Maartje en Blessings gingen lage tafeltjes kopen [die ook gedoneerd waren door vrijwilligers die daar geweest waren] waar de kinderen van de nursery class allerlei spelletjes op konden doen.Daarna gingen we naar de school, de kinderen waren door het dolle heen toen we aankwamen.
Blessings ging mij in elke klas voorstellen en vertelde dat ik Catharina heet en de moeder ben van Maartje en dus hun grootmoeder, heel aandoenlijk.
In de pauze kwamen ze naar buiten en gingen mij een klap op 1 of 2 handen geven en over mijn blanke huid aaien. De school zag eruit zoals wij het weleens op de tv zien zonder ramen en deuren, maar de kinderen krijgen in ieder geval onderwijs, een super project.
Daarna zijn Maartje en ik heerlijk gaan eten bij Wildlife Centre, waar ze dieren die ziek zijn laten herstellen en daarna weer in het wild uitzetten. Maartje ging daarna met stagiaire Sigrid kijken naar een mogelijk project waar ze misschien in de toekomst ook mee willen samenwerken.En ik ging met de Tuk Tuk [weer een nieuwe superleuke ervaring] naar mijn huisje.
Het was een fantastische en indrukwekkende dag en blij dat ik dit mocht meemaken. Nu heb ik iets last van mijn buik en doe het rustig aan.

Dinsdag 5 juni dag 5:

Vandaag een rustig relaxdagje, ik was niet zo lekker waarschijnlijk gisteren toch iets verkeerds gegeten. Vanavond gaan we met de vrijwilligsters uiteten dus weer heel gezellig. Morgen gaan we naar ‘House of Joy’ en naar Kuti dit is een Wildlife Reserve waar we een nacht verblijven.

Woensdag 6 juni dag 6:

Vanmorgen rond 8.15 Laura [vrijwilligster] opgehaald die vandaag bij House of Joy mee gaat helpen. House of Joy is een hartverwarmend project gerund door 5 nonnen, ondersteund door huismoeders. Hier worden kinderen tussen de 0 en 5 jaar tijdelijk opgevangen die een instabiele thuissituatie hebben b.v. door extreme armoede, overleden ouders, zwaar ondervoed of verwaarloosd zijn of letterlijk in de goot worden gevonden. Bij House of Joy vinden de kinderen een liefdevolle opvang voor hun eerste cruciale levensjaren zodat zij een gezonde start maken. Rond een jaar of 5 gaan ze meestal weer terug naar, indien mogelijk, familieleden, pleeggezin of worden bij hoge uitzondering geadopteerd. Kinderen die worden teruggeplaatst bij hun familieleden worden opgevolgd door het project en de families worden verder ondersteund om het kind te kunnen blijven verzorgen. De vrijwilligers werken meestal samen met de huismoeders. Het was voor mij hartverwarmend om daar te zijn.
Daarna even naar onze huisjes om onze spullen op te halen en toen op weg naar Kuti Wildlife Reserve. Op weg naar Kuti was de natuur wonderschoon. Kuti is een Wildlife Reserve waar allerlei dieren lopen zoals zebra's, apen, impala’s en zelfs 1 giraffe, geen roofdieren. We hebben alleen een paar impala's gezien. We verblijven daar 1 nacht in een prachtige Buschvilla. Even geluncht en Maartje had daar nog een werk gerelateerd gesprek met een Nederlandse vrouw Emke genaamd, die daar werkt.
We zijn daarna naar het Sun Deck gegaan om daar van de zonsondergang te genieten, heel betoverend en een fles wijn gedronken. In Malawi is het elke dag om 6 uur licht en om 6 uur donker vandaar de vroege zonsondergang. Daarna hebben we gegeten en toen naar onze Buschvilla. Het was een indrukwekkende, enerverende en fantastische dag maar ook vermoeiend en nu gaan we slapen.

Donderdag 7 juni dag 7:

Vanmorgen zijn we om 8 uur een wandeling gaan maken in het Wildlife Reserve om de dieren te spotten. We hebben apen, impala's, kudu's, maar vooral zebra’s gezien. We konden de Zebra’s bijna aanraken, supermooi. Rond 10.30 terug en zijn we gaan ontbijten. Daarna spullen ingeladen en afscheid genomen van de super Buschvilla.
Toen op weg naar Senga Bay aan het Lake Malawi waar ik in mijn eentje 2 nachten zal verblijven in een Chalet van Wheel House Marina. Maartje en ik hebben daar nog even samen geluncht en toen is ze weer naar Lilongwe gegaan omdat ze nog hoop werk had. Het is hier prachtig aan het meer en morgen ga ik de boel verkennen. Vanavond heb ik aan de bar gegeten het was simpel maar lekker. Het is nu 20.30 ik ga nog even lezen en dan lekker slapen het was weer een volle en enerverende dag.

Vrijdag 8 juni dag 8:

Oh ja ik was vergeten te vertellen dat er hier 10 honden lopen en 24 puppy's, ik loop er rustig langs en ze doen niks ik vind het wel stoer van mezelf. Vandaag heb ik met zicht op het meer ontbeten ze hebben speciaal voor mij een tafeltje neergezet, ik ben hier de enige toerist en de enige blanke op de eigenaren na. Na het ontbijt met Peter afgesproken [een lokale man] dat hij me met de boot naar een eiland zou brengen midden in het meer. We zijn rond 11.30 vertrokken ik was de enige toerist in de boot met 3 jonge lokale mannen. Daar aan land een stukje over de rotsen naar boven gelopen [het was voor mij meer kruipen]. Toen we weer vertrokken rond 12.45, gleed ik bij het instappen van de boot van een glibberig rots en belandde in het water tussen de boot en de rots, lekker slim van me. Maar ja nat is nat en natter kan het niet, het is goed afgelopen. Op de terugweg zijn we langs een vissersdorp gevaren waar de vissers wonen en hun waar verkopen. Dus jullie zien maar weer wat een groot avontuur het is. Toen ik terugkwam in de chalet mijn kleren laten drogen, maar mijn sportschoenen zijn nog steeds niet droog. Rond 17.30 ben ik in de bar gaan eten, maar helaas was het niet lekker. Het is nu 19.20 en ik ben onder de douche geweest nu ga mijn boek uitlezen en dan lekker slapen, ik ben behoorlijk moe na zo'n superleuke spannende dag.

Zaterdag 9 juni dag 9:

Vanmorgen voor het ontbijt gezwommen heerlijk water.
Vandaag ga ik weer terug naar Lilongwe waar Maartje en ik verblijven. Ik word opgehaald door een vaste taxichauffeur van Maartje, James genaamd. Het is van Lilongwe naar Senga Bay en weer terug rond de 400 km en dat kostte ongeveer 55 euro, dat kost in Ned. heel wat meer. Onderweg waren er 3 geiten aangereden, heel erg om te zien want ze waren nog niet helemaal dood. Vanavond naar een Spaanse avond met livemuziek waar ook Andrés, vriend van Maartje, in een band speelt. Het was super gezellig. Weer een volle dag geweest super vermoeiend maar fantastisch. Ik schrijf alles op omdat ik het anders niet meer precies weet.

Zondag 10 juni dag 10:

Vandaag hou ik een rustige dag, want het wordt weer een drukke week. Een behoorlijke was op de hand gedaan. We gaan de komende week de hele week van huis en ik had geen schone kleren meer dus vandaar. Alles zit weer schoon en droog in mijn tas.

We gaan zo bij de Italiaan eten en worden weer door James opgehaald en weer thuisgebracht. Jullie zien wel er gaan heel wat eurootjes doorheen. Het was heel gezellig bij de Italiaan, we hebben pizza gegeten. Morgen is het weer vroeg dag, we vertrekken om 7.15 naar Liwonde National Park, daar word ik afgezet en Maartje gaat door naar Zomba, samen met Stagiaire Sigrid, om daar te werken (daar werkt Doingoood sinds kort ook samen met een aantal projecten).

Maandag 11 juni dag 11:

Vanmorgen om 8 uur vertrokken met een gehuurde auto [Maartje haar auto is stuk] naar Liwonde National Park, waar ik 2 nachten alleen verblijf in een Safaritent, once in a lifetime. Maartje ging met Sigrid naar Zomba, daar hadden ze een aantal afspraken. James heeft ons toch gereden en hij ging met de minibus terug van Zomba naar Lilongwe. Voordat Maartje en Sigrid naar Zomba vertrokken hebben we eerst lekker geluncht bij Liwonde Safari Camp en toen zijn ze vertrokken. Ik heb net heerlijk gedoucht en ga zo even rustig bijkomen van de 4 uur durende reis en ga rond 18.00 richting de Buschbar en om 18.30 lekker eten. Het was heel gezellig tijdens het eten met een aantal backpackers. Vroeg naar bed, want ik moet om 5.00 op, omdat ik om 6.00 een Gamedrive ga doen en 's middags om 14.00 een bootsafari, super spannend en leuk.

Dinsdag 12 juni dag 12:

Niet zo goed geslapen wennen aan alle geluiden er zat een aap op het rieten dak boven de tent rare geluiden te maken, ik dacht eerst dat ie binnen was, maar dat was gelukkig niet zo.
Vanmorgen de Safari gedaan, het was heel leuk. We hebben helaas niet de olifanten van dichtbij gezien alleen door de verrekijker in de verte. Helaas ook geen leeuwen, maar wel de voetafdrukken, wel veel impala's, apen, waterbuffels, varkens, kudu's, nijlpaarden en bijzondere vogels. Om 10.00 waren we terug en ben ik gaan ontbijten.
De Bootsafari was prachtig, we hebben olifanten van heel dichtbij gezien, nijlpaarden en krokodillen. We hadden een fikse botsing met een nijlpaard, ik denk wel dat ie gewond is. Ik heb ontzetten genoten. Straks met een aantal andere gasten hier eten en dan de dag afsluiten en lekker slapen hoop ik. Ook hier was de zonsondergang supermooi. Morgen naar Zomba, naar Maartje.

Woensdag 13 juni dag 13:

Goed geslapen en rond 6.20 opgestaan. Ik ben weer aan het pakken en word rond 12.00 opgehaald door taxi Austin en op naar Maartje in Zomba, waar we 1 nacht verblijven in een hostel Pakachere genaamd, waar veel backpackers komen, druk druk druk. De taxichauffeur Toni genaamd was een heel gezellige man die vreselijk moest lachen om alles wat ik zei, ik ben natuurlijk ook vreselijk grappig. Ik zei tegen hem nu ga je vanavond tegen je moeder vertellen; ‘I had a crazy white woman in my car’. Toen kwam ie helemaal niet meer bij. Bij Maartje aangekomen hebben we geluncht. 's Middags Sigrid opgehaald die in een klein dorpje, in de middle of nowhere, bij een van de projecten had meegewerkt. Daarna zijn we gaan relaxen, wat gedronken en gegeten, lang gepraat en toen naar bed met z'n drieën op een kamer.

Donderdag 14 juni dag 14:

We zijn vanmorgen vertrokken uit Pakachere en gaan naar Casa Rossa gegaan, ook in Zomba. Het ziet er goed uit met een prachtig uitzicht, het doet me een beetje aan Toscane denken. Hier verblijven we 2 nachten. Vanmiddag vertrokken we met een gids richting Zomba Plateau, wandelend de berg op 2 uur heen en 2 uur terug. Het was voor mij een pittige wandeling naar het plateau, maar het uitzicht was het dubbel en dwars waard het was adembenemend. Onderweg naar het plateau waren ze heel veel bomen aan het kappen Maartje en ik werden daar heel verdrietig van. De terugweg ging goed, dalen is voor mij een stuk minder zwaar. Na gedoucht te hebben zijn we lekker gaan eten, nagenieten van de dag en vroeg naar bed.

VRIJDAG 15 JUNI 68STE VERJAARDAG!!! dag 15:

Vandaag jarig, vanmorgen bij het ontbijt werd ik door Maartje verrast ze had een slinger opgehangen op het terras van Casa Rossa en had een mooi kadootje voor me met lokale producten en een hele lieve kaart. Toen kwam mijn ontbijt met 1 kaarsje erin en begon het voltallige personeel [6 vrouwen] ‘happy birthday’ voor mij te zingen, ik moest er helemaal van huilen. Ik heb ze allemaal omhelst om ze te bedanken. Daarna zijn we richting de thee- en koffieplantages gereden, waar we eerst bij the Huntingdon House "een koloniaal huis" (bij Satemwa Tea Estates) thee hebben gedronken met een heerlijk taartje. Het is hier prachtig maar wel heel luxe. We hebben nog een route gewandeld van een uurtje langs de thee en koffieplanten, zover het oog reikt staan er planten, schitterend. Daarna weer op weg naar Casa Rossa waar we vannacht nog blijven. We hebben nog heerlijk gegeten en nu gaan we lekker slapen. Het was een fijne en prachtige dag.

Zaterdag 16 juni dag 16:

We gaan vandaag naar Cape Maclear ook aan Lake Malawi, een lange route van ongeveer 3.5-4 uur en Maartje maar rijden, ze kan het fantastisch. We zijn goed aangekomen in Cape Maclear en daar vertrokken we met de boot naar Domwe Island, waar we vannacht verblijven in een tent. Het is een grote tent met 2 bedden erin. Nu zit ik op het strand waar ik word aangevallen door allerlei kleine vliegjes, heel irritant gauw weer naar de tent terug daar is het iets minder. Ze gaan hier vanavond voor ons botervis op de barbecue bakken. We hebben lekker gegeten en hebben nog lang nagepraat met 3 andere gasten. Om naar de wc te gaan midden in de nacht moest ik in het pikkie donker met zaklantaarn over een pad met allemaal wortels en rotsjes, weer een nieuwe uitdaging. Oh ja de zonsondergang was hier wonderschoon. Het was een geweldige dag.

Zondag 17 juni dag 17:

We vertrokken rond 10 uur weer met de boot naar het vaste land van Cape Maclear. Daar door een straatje gelopen waar heel veel locals hun waar verkopen, ik heb er 9 armbandjes gekocht voor mijn kleinkinderen. Daarna heerlijk geluncht aan het strand en om 12.30 vertrokken we naar Lilongwe waar we rond 17.00 aankwamen. Eerst nog even boodschappen gedaan en ben ik spaghetti gaan koken, want Maartje was heel moe van het rijden. Ik heb nog even in mijn huisje de spullen opgeruimd en ben nu even aan het relaxen. Rond 21.00 ging ik naar bed. Het was een fantastische week en heb heel veel indrukken gekregen van dit prachtige land.

En wat geweldig om dit met mijn dochter te mogen ervaren, fantastisch.

Morgen heb ik een rustdag en ga even wassen als er tenminste stroom is. Hier heb je elke dag wel minstens een aantal uren stroomuitval, dus afwachten maar.

Maandag 18 juni dag 18:

Vannacht niet zo goed geslapen, om 7.30 opgestaan. Heerlijk rustig dagje vandaag. Rond 11 uur was er stroom en hebben we snel een was in Maartje haar wasmachine gedaan. Vanmiddag ga ik lekker lezen wel even nodig na de intensieve week. Vanavond gaan Maartje en ik kaasfonduen (dit was door haar vorige bezoek meegebracht), gezellig. Het was een heerlijke ontspannen dag!

DINSDAG 19 JUNI REMCO JARIG 45 JAAR dag 19:

Vanmorgen Remco een sms gestuurd om hem te feliciteren met z'n 45ste verjaardag. Vroeg opgestaan 6.30. Ik ga met Sigrid en Laura [vrijwilligsters] naar the Community Program from Children of the Nations. Op de heenweg gingen we met de minibus, als haringen in een ton, en toen verder met de fietstaxi, het was weer een leuke ervaring ook once in a lifetime.

Bij Children of the Nations is er een Feeding Program waar wezen, half wezen of kinderen uit andere arme gezinnen een ontbijt krijgen en in de middag nog een maaltijd. Ook krijgen heel veel weduwvrouwen daar naailes, zodat ze kleding en spullen kunnen maken, om daarna in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. Grace leidt de vrouwen op, ze is 57 jaar en aan 1 oog blind en het andere oog is ook slecht, ze is al een keer geopereerd maar het heeft niet veel geholpen, triest. De kinderen in het schooltje en juffrouw Esther [geweldige vrouw] waren super enthousiast ons te zien, wat een prachtige kinderen ze zijn nog blij met kleine dingen. Dit alles wordt gesponsord door Children of the Nations een Amerikaanse organisatie en nog andere sponsoren.

Terug zijn we met de Tuk Tuk thuis gebracht door William de Tuk Tuk chauffeur, geweldig wat leuk om mee te maken. Maartje en ik hebben nog met Remco geskypet en hebben voor hem gezongen. Ik ben nu lekker aan het lezen en vanavond gaan we uit eten met de vrijwilligsters. Het was weer heel gezellig.

Woensdag 20 juni dag 20:

William komt mij om 10.30 halen om me naar Ufulu Gardens te brengen waar ik ga zwemmen en lunchen. Ik heb lekker gezwommen en de lunch was een uitgebreid buffet, veel te gek.
Vanavond ga ik voor ons koken en morgen komen de vrienden van Maartje Camiel, Erine en Sigrid bij ons eten om afscheid van mij te nemen, heel lief van ze.

Donderdag 21 juni dag 21:

Wat is de tijd snel gegaan. Vandaag toch nog een volle dag. We zijn nog even naar House of Joy geweest, daar worden we weer hartelijk ontvangen. Maartje wilde nog even met een vrijwilligster praten, die daar aan het helpen was. De kinderen waren weer heel enthousiast.

Daarna naar Adziwa Care gereden, ook weer een project waar Doingoood mee samenwerkt. Adziwa Care is een dagopvang waar kinderen die in pleeggezinnen wonen worden opgevangen. Om het project heen zijn huizen gebouwd waar de [wees]kinderen bij verzorgers wonen. Er wordt ondersteuning geboden aan gezinnen die zorgen voor de weeskinderen binnen de eigen familie. De families worden geholpen met het zelf genereren van inkomsten door bijvoorbeeld de grote moestuin die achter de dagopvang ligt. De kinderen die nog te jong zijn voor de lagere school kunnen van ma t/m vr de gehele dag in de dagopvang terecht. Er zijn 2 groepen; een groep van jonge en een groep van iets oudere kinderen. In totaal zijn er ruim 85 kinderen die begeleid worden door 2 juffen en ongeveer 5 zorg-moeders. Er wordt voor de kinderen een warme maaltijd gemaakt in de traditionele keuken. Ze verbouwen bij Adziwa ook groenten en fokken ook varkens voor de verkoop, dit zijn dan weer extra inkomsten voor het project, geweldig om dit te mogen zien. Ook is er naast dit project prachtige privéschool (Adziwa School) met goed onderwijs.

We zijn daarna gaan lunchen, boodschappen gedaan en gaan koken voor onze visite, het was heel gezellig. Om 00.00 heeft Johnny [de broer van James] me naar de luchthaven gebracht.

Het voelde voor mij toch moeilijk om van Maartje afscheid te nemen, maar ik heb gezien dat ze een sterke vrouw is en zich helemaal inzet voor de Malawiaanse Projecten. Ik heb heel veel bewondering voor haar en ben super trots op d'r.

Het was een prachtige, fantastische, adembenemende, spannende, geweldige reis, eigenlijk kan ik het niet goed onder woorden brengen. Ik hoop dat jullie er een beeld bij kunnen vormen. Super blij dat ik dit samen met mijn dochter mocht beleven.

Lieve schat ik bedank je voor alles wat je mij hebt laten zien ondanks dat je heel druk was, geweldig lieverd.

Ik hou met hart en ziel van je, liefs en dikke zoenen,

Mamma.

Nog even iets over Malawi en over de Malawiërs:

Malawi is een prachtig land met ongeveer 18 miljoen inwoners. De Malawiërs zijn ontzettend aardig en behulpzaam een groot deel van de bevolking leeft in armoede en wonen in kleine nederzettingen vaak vlak langs de hoofdwegen. De meeste verdienen rond de 30.000 kwacha per maand dat is 36 Euro.

Veel mensen lopen of fietsen langs de hoofdwegen, wat heel gevaarlijk is en dan heb ik het nog niet over de geiten en de zwerfhonden die de weg oversteken. Ook zijn er heel veel markten langs de wegen waar ze van alles verkopen zoals o.a. groenten, fruit, kleding, manden, matten, stoelen, bedden, banken, houtskool, vis, beltegoedkaarten, stokken met muizen eraan geprikt die eten ze hier of ze hebben een kip aan de poten vast en zwaaien daarmee als je langs rijdt. De Malawiërs zijn gelovig er zijn Moslims, Katholieken, Christenen, Baptisten, etc.

Het is voor 'ons' een hele andere wereld, niet beter niet slechter. Ondanks de armoede zien de mensen er prachtig, statig en trots uit. Ik heb ontzettend veel bewondering voor ze, daar kunnen wij nog heel wat van leren."

Lots of love for Malawi

Dutch version below.

When I flew back to the Netherlands for a few weeks in December, I realized that it had happened. I was so happy to go to the Netherlands, especially because I was going to see my family and friends again. But when I said bye at several projects, I realized that I was also very happy to know that this was not my farewell to Malawi. I do not know exactly when it happened, but somewhere on the road in the last 11 months, I think I fell in love with this place (falling in love is of course a metaphor but I feel a lot of love for Malawi)

Just as every love in life is different, this love is totally different from the loves I have known before. This love has many different faces, some aspects of it I cannot get used to, it is sometimes miles away from my own culture / perspectives, another time I feel enormously (but also over-) appreciated and connected, sometimes something really makes me pissed off, every day I am also surprised by something, it challenges me, it is absolutely never boring, at least once a week I am overwhelmed by something beautiful; nature, people or stories they touch me and amaze me.

As with everything / everyone you fall in love with, you want to tell everyone around you and you want to show them all the reasons why you fell in love.

One of the reasons is that Malawi gives me a warm feeling. This happens, for example, when the children at a project see me arriving and they are so excited to see me that they start jumping and shouting (I have never seen so much excitement, when something so small happens). It also happens when I see a teacher who hardly earns money and yet is so passionate about teaching the children. It is also very nice to see how grateful this teacher is for the volunteers who have come to this project. You can see in his eyes that he is relieved because the new enthusiasm and the new input for the school inspires and is bringing them further. Even if the volunteers had no knowledge, he would still be eternally grateful. This is because he is aware of the fact that these volunteers come all the way from Europe, mainly because they care for these children. It may seem small and not so much of added value, but it means the world to him and the children.

Even when I see the happy faces of volunteers, as they go through all these new experiences, I feel very grateful. Also in their eyes I can see that this experience makes their lives more valuable and that this is one of the most special experiences in their lives, one that they will never forget. And of course it is not the case every day, there are also days when the project staff is less interested in the volunteers and days when volunteers have difficulties with adjusting or seeing their added value. But like last week there were two volunteers that were leaving their projects with tears in their eyes, being grateful for all the things they have learned. Then I can see that they are grateful for all the things they have learned and that it has brought them a lot.
It is also very nice how well they, at projects in Malawi, can explain how grateful they are. A few months ago they had a very big farewell, including all kinds of speeches and performances. (See photos) This was very exceptional. On each project the farewell goes differently, most of the times it is a lot smaller, but on almost every project they are singing 'goodbye, goodbye but not forever'.

In addition, some things in Malawi are touching my soul deeply and sometimes it breaks my heart. At one of the projects they told me recently about a girl who spent 2 years in their crisis nursery/care (= crisis care for orphans), she was very healthy and strong at the moment she was returned to one of her family members. For a time, the crisis nursery/care could not follow-up because of the lack of money. So they could not monitor how it went with this girl (and other children) after relocation. A few years later they discovered that the girl had died. Two small babies also died in another crisis nursery last year. These babies were very small, they went to the hospital but they did not know what was wrong. It breaks my heart to realize that there are many more of these (not told or seen) stories about orphans or abandoned children.

Although these situations are very worrying, I try to see the positive sight at the same time. As I have said in other blogs, it is valuable to see that the various projects we work with have already been able to bring many positive changes. For example, if the crisis shelter was not there, many more children would have been neglected or would have died. Two weeks ago a girl of 1,5 years old was taken to one of the shelters, she had the weight of a new-born. You do not believe your eyes when you see how thin she is, fortunately she is now very well taken care of by the housemothers who work there. She eats well and although she has had such a bad start, she still smiles in a way that makes you realize that this strong girl will still be able to love.

Furthermore, life in Malawi is also beautiful because every day there is a surprising situation that makes you laugh. There are many things in this country that I still do not understand and which also ensures that some situations (which are probably very normal for a Malawian) are very surprising and therefore also very funny. Like a few weeks ago, I brought 2 volunteers to their project to introduce them. We are in the Tuk Tuk with 3 passengers plus and our reliable Tuk Tuk driver William. At some point, William gets a bit nervous because there is police on the road. We stop 20 meters before we reach the police. I have to get out of the Tuk Tuk and have to walk about 40 meters. So about 20 meters behind the police, William picks me up again. The police is aware of what is happening, but they do not really matter. Apparently a maximum of 2 passengers are allowed in the Tuk Tuk since a short time. Because we were 3, William would have had a problem if we had passed by the police with the three of us. Because I walked past the police, they could not catch him in the act ;-)

There are many more reasons why I love Malawi. In addition to the warm and very hospitable people, who highly appreciate to spend time with you, nature in Malawi is more beautiful than you can imagine. And yet I have many more places to discover, because there are many more beautiful places that I haven’t seen yet. It is also very possible to combine Malawi with neighbouring country Zambia. (I will show you some pictures of my trip to South Luangwa in November.) In December I was in Zomba (in southern Malawi) for work. When I drove back from Zomba to Lilongwe I had tears in my eyes because the beauty of the surroundings was extremely overwhelming. It is difficult to describe this feeling in words. I find it unfortunate that so few people know about Malawi and that some people have a different not so positive picture in their minds. Still, I hope that my words (and some photos) will give a little bit of an idea why I feel lots of love for Malawi. Otherwise you are of course welcome to come and explore it yourself :-) Takulandilani!

As with any love in your life, you never know how it will develop. For now, I know that Malawi has stolen a piece of my heart. Although I do not think I will grow old in this country, it is certainly a very valuable love and I am happy to stick with it longer.

_____________________________________________________________-

Toen ik in december enkele weken terugvloog naar Nederland, besefte ik dat het was gebeurd. Ik was zo blij om naar Nederland te gaan, vooral omdat ik mijn familie en vrienden weer zou gaan zien. Maar toen ik bij verschillende projecten gedag zei, besefte ik dat ik ook heel blij was te weten dat dit nog niet mijn laatste afscheid van Malawi was. Ik weet niet precies wanneer het gebeurde, maar ergens onderweg in de laatste 11 maanden denk ik dat ik verliefd werd op deze plek. (Verliefd worden is natuurlijk een metafoor, maar ik voel veel liefde voor Malawi.)

Zoals elke liefde in het leven anders is, is ook deze liefde totaal anders dan de liefdes die ik eerder heb gekend. Deze liefde heeft veel verschillende gezichten, aan sommige aspecten ervan kan ik niet wennen, het is soms mijlen verwijderd van mijn eigen cultuur/ perspectieven, een andere keer voel ik me enorm (maar ook over-) gewaardeerd en voel ik veel connectie, soms maakt iets me echt pissig, elke dag word ik ook door iets verrast, het daagt me uit, het is absoluut nooit saai, op zijn minst word ik één keer per week overweldigd door iets moois; de natuur, de mensen of de verhalen ze raken me en verwonderen me.

Zoals met alles/ iedereen waar je verliefd op wordt, wil je iedereen om je heen erover vertellen en zou je graag alle redenen willen laten zien waarom je verliefd werd.

Een van de redenen is dat Malawi me een warm gevoel geeft. Dit gebeurt bijvoorbeeld als de kinderen bij een project me zien en ze zijn zo enthousiast om me te zien dat ze beginnen te springen en te ‘schreeuwen’ (ik heb nog nooit zoveel opwinding gezien, bij het gebeuren van zoiets kleins). Ook gebeurt het als ik een leraar zie die nauwelijks geld verdient en toch zo gepassioneerd is om de kinderen te onderwijzen. Ook is het heel mooi om te zien hoe dankbaar deze leraar is voor de vrijwilligers die naar dit project zijn gekomen. Je kunt in zijn ogen zien dat hij opgelucht is omdat het nieuwe enthousiasme en de nieuwe input voor de school hen inspireert en verder brengt. Zelfs als de vrijwilligers geen kennis zouden hebben, dan nog zou hij eeuwig dankbaar zijn. Dit omdat hij zich bewust is van het feit dat deze vrijwilligers helemaal uit Europa komen, omdat ze om deze kinderen geven. Het lijkt misschien klein en niet zozeer van een toegevoegde waarde, maar het betekent de wereld voor hem en de kinderen.

Ook wanneer ik de blije gezichten van vrijwilligers zie, terwijl ze door al deze nieuwe ervaringen gaan, dan voel ik me erg dankbaar. Ook in hun ogen kan ik zien dat deze ervaring hun leven waardevoller maakt en dat dit een van de meest bijzondere ervaringen in hun leven is, één die ze nooit zullen vergeten. En natuurlijk is het niet elke dag zo, er zijn ook dagen dat de projectmedewerkers minder geïnteresseerd zijn in de vrijwilligers en dagen dat vrijwilligers moeite hebben om zich aan te passen of om hun toegevoegde waarde te zien. Maar zoals vorige week waren er twee vrijwilligers die met tranen in hun ogen afscheid namen van hun projecten. Ik zie dan dat ze dankbaar zijn voor alle dingen die ze hebben geleerd en dat het heel veel heeft gebracht. Het is ook heel mooi hoe goed ze hier bij de projecten kunnen duidelijk maken hoe dankbaar ze zijn. Een paar maanden geleden hadden ze op een project wel heel erg uitgepakt met een afscheid van een vrijwilliger, met allerlei speeches en voorstellingen. (Zie ook foto’s) Dit was wel heel uitzonderlijk. Op elk project gaat het afscheid anders maar op bijna elk project zingen ze uit volle borst; ‘goodbye, goodbye but not forever’.

Daarnaast raken sommige dingen in Malawi me diep en soms breekt mijn hart. Bij één van de projecten vertelden ze me laatst een verhaal over een meisje dat 2 jaar in hun crisisopvang (voor weeskinderen) zat, ze was heel gezond en sterk op het moment dat ze werd teruggeplaatst bij één van haar familieleden. Een tijdlang kon de crisisopvang geen follow-ups doen vanwege het gebrek aan geld. Ze konden dus niet monitoren hoe het met dit meisje (en andere kinderen) verder is gegaan na terugplaatsing. Een paar jaar later ontdekten ze dat het meisje was gestorven. Ook stierven er afgelopen jaar twee kleine baby's in een andere crisisopvang. Deze baby’s waren heel klein, ze gingen naar het ziekenhuis maar daar wisten ze niet wat er mis was. Het breekt mijn hart te beseffen dat er nog veel meer van dit soort (niet vertelde of geziene) verhalen zijn over wezen of in de steek gelaten kinderen.

Hoewel dit soort situaties erg zorgwekkend zijn, probeer ik tegelijkertijd het positieve te zien. Zoals ik in andere blogs heb gezegd, is het waardevol om te zien dat de verschillende projecten waarmee we samenwerken al veel positieve veranderingen weten te brengen. Als de crisisopvang er bijvoorbeeld niet was, waren er waarschijnlijk veel meer kinderen verwaarloosd geweest of waren ze gestorven. Twee weken geleden werd er een meisje van 1,5 jaar oud naar één van de opvangen gebracht, ze had het gewicht van een pasgeborene. Je gelooft je ogen niet als je ziet hoe dun ze is, gelukkig wordt ze nu heel goed verzorgd door de huismoeders die er werken. Ze eet goed en hoewel ze zo’n slechte start heeft gehad, glimlacht ze nog steeds op een manier waardoor je je realiseert dat deze sterke meid nog steeds in staat zal zijn om lief te hebben.

Verder is leven in Malawi ook mooi omdat er elke dag wel een verrassende situatie is die je aan het lachen maakt. Er zijn veel dingen in dit land die ik nog steeds niet begrijp en die er ook voor zorgen dat sommige situaties (die waarschijnlijk heel normaal zijn voor een Malawiër) dus heel verrassend en daarom ook grappig zijn. Zoals een paar weken geleden, bracht ik 2 vrijwilligers naar hun project om ze te introduceren. We zitten in de Tuk Tuk met 3 passagiers plus en onze betrouwbare Tuk Tuk-chauffeur William. Op een gegeven moment wordt William een beetje nerveus omdat er politie op de weg is. We stoppen misschien 20 meter voordat we de politie bereiken. Ik moet uit de Tuk Tuk stappen en ongeveer 40 meter lopen. Dus ongeveer 20 meter achter de politie haalt William me weer op. De politie is zich bewust van wat er gebeurt, maar dat maakt ze niet echt uit. Blijkbaar zijn sinds korte tijd maximaal 2 passagiers toegestaan in de Tuk Tuk. Omdat we met 3 waren, zou William een probleem gehad hebben als we de politie met ons drieën hadden gepasseerd. Omdat ik langs de politie liep, konden ze hem niet op heterdaad betrappen ;-)

Er zijn veel meer redenen waarom ik van Malawi houd. Naast de hartelijke en zeer gastvrije mensen, die het zo waarderen om tijd met je door te brengen, is de natuur in Malawi mooier dan je je kunt voorstellen. En dan heb ik zoveel mooie plekken in Malawi nog niet gezien, nog zoveel te ontdekken dus. Het is ook heel goed mogelijk om Malawi te combineren met buurland Zambia. (Ik zal je wat foto's laten zien van mijn reis naar South Luangwa in november.) In december was ik in Zomba (in het zuiden van Malawi) voor werk. Toen ik terugreed van Zomba naar Lilongwe had ik tranen in mijn ogen omdat de schoonheid van de omgeving buitengewoon overweldigend was. Het is moeilijk om dit gevoel in woorden te beschrijven. Ik vind dat het jammer dat er nog zo weinig mensen over Malawi weten en dat er soms ook een verkeerd beeld over heerst. Toch hoop ik dat mijn woorden (en enkele foto's) een klein idee geven waarom ik veel liefde voel voor Malawi. Anders bent je natuurlijk van harte welkom om het zelf te komen bekijken :-) Takulandilani!

Zoals met elke liefde in je leven, weet je nooit hoe het zich zal ontwikkelen. Voor nu weet ik dat Malawi een stukje van mijn hart heeft gestolen. Hoewel ik niet denk dat ik oud zal worden in dit land, is het zeker een zeer waardevolle liefde en ik blijf er graag nog wat langer bij.

Malawi Power

'Malawi Power' komt elke dag in verschillende vormen voorbij.....

Te weinig tijd om te schrijven en zoveel interessante onderwerpen om over te vertellen. Deze keer vertel ik jullie iets meer over ‘Malawi Power’, een onderwerp dat me sinds mijn tijd in Malawi bezighoudt en dat me nog steeds fascineert. Malawi power komt elke dag in verschillende vormen aan me voorbij; power als in elektriciteit (of eerder helaas het ontbreken daarvan), power in de vorm van de macht van de hiërarchie/ overheidsinstanties; power in de vorm van de kracht van de lokale mensen.

Het is fascinerend om in een geheel ander land te leven, omdat dingen die in je eigen land ‘normaal’ zijn (omdat ze onderdeel zijn van je cultuur) en dus niet opvallen in een ander land compleet anders gaan waardoor je ineens bewust wordt van/ na gaat denken over dingen waarbij je anders nooit had stil gestaan.

Fascinerend is ook dat bepaalde, in eerste instantie 'abnormale’ dingen ontzettend snel wennen en dat andere dingen je blijven verbazen.

Eén van de dingen waar ik niet aan kan wennen is de stroomuitval. Hoewel ik zeker weet dat ik in vergelijking met de gemiddelde Nederlander hier toch al aardig goed mee om weet om te gaan ;) Sinds ik in Lilongwe woon is er geregeld stroomuitval. In het begin was dat een aantal uren achter elkaar per dag, vervolgens viel het steeds vakeruit, opgevolgd door een periode waarin we bijna non-stop stroom hadden. In die periode dacht ik in de eerste week elke dag; klopt dit wel? Gaan ze dit straks weer compenseren? De eerste week waardeerde ik elk uur dat ik stroom had en genoot ik er volop van, de tweede week werd het al weer normaler, de derde week vergat ik al weer om mijn apparaten aan de lader te leggen (zoals je dat áltijd moet doen als je beperkte stroomvoorziening hebt, als de stroom dan bijvoorbeeld ’s nachts weer even aan gaat dan zijn in ieder geval je apparaten weer opgeladen). Helaas duurde deze periode niet lang. De stroomuitval werd langzaamaan weer meer en meer en heeft een aantal weken geleden zijn dieptepunt bereikt. Dat wil zeggen dat ESCOM (de netwerkbeheerder) de knoppen steeds vaker en langer uit zet. Het is nu zo erg dat ik nu 24 uur geen achter elkaar geen stroom heb, daarna 8 uur wel, dan weer 24 uur niet, dan 16 uur wel, 24 uur niet en 8 uur wel, etc.. Althans zo zou het schema ongeveer moeten zijn.
Inmiddels ben ik heel wat gewend, maar ik merk dat ik dit soms niet meer aan kan. Een paar maanden met weinig stroom leven is prima te doen, maar nu het voor langere tijd is en ik er ook in moet werken wordt het toch enigszins frustrerend. Mijn laptop valt regelmatig uit (dus kan niet werken op momenten dat het nodig is of ik moet naar een hotel waar wel stroom is) er is geen licht, de oven doet het niet, ik kook op een enkel gaspitje, etenswaren kan ik niet lang bewaren in een koelkast die steeds uit gaat, ik kan niet warm douchen (al is die warme douche met stroom ook al niet al te best), ik kook met een hoofdlampje, etc. Inmiddels is het zo ver dat ik serieus overweeg om te verhuizen naar een andere area. De stad is verdeeld in verschillende wijken/ area’s. De stroomuitval in area 47, waar ik woon. is een stuk slechter dan in verschillende andere area’s in Lilongwe, al was het de afgelopen weken in de hele stad slecht, met uitzondering van area 12, daar is zo goed als altijd stroom omdat ze daar op dezelfde lijn zitten als de president. Alleen als de president op reis is dan kan de stroom in area 12 uitvallen, maar als de president aanwezig is dan is dit uiteraard niet aan de orde; over power gesproken ;)

Iets anders waar ik niet aan kan wennen is de power/ macht de hoge mate van hiërarchie en daarbij ook de macht van de overheidsinstanties. Laat ik maar niet mijn beginnen over mijn ervaringen en daarbij gepaard gaande frustraties m.b.t. immigratie. Ook over de ervaringen met politie kan ik inmiddels al wel een half boek vol schrijven. Ik zal ik jullie niet met al deze verhalen vermoeien maar hier één van de voorbeelden om jullie een idee te geven; laatst ging ik met één van de vrijwilligers met de minibus naar één van de projecten om hem daar te introduceren. Meestal doe ik de projectbezoeken met de auto, maar aangezien ik de vrijwilligers wil laten zien hoe ze met de minibus op het project komen, gaan we met de project introductie samen met de minibus. Zoals we ook tegen vrijwilligers zeggen: “The usage of minibus is a true African experience that will amaze you every time again.” Zo ook deze keer. Met de minibus naar dit project reizen duurt normaal tussen een uur en anderhalf uur (met de auto is het ongeveer 20 minuten), maar deze keer duurde het nog langer. Tijdens de overstap die we moesten maken kwamen we op een plek waar de politie het die dag blijkbaar op gemunt had. We waren aan het wachten in een busje, die langzaamaan aan het vollopen was (hij vertrekt pas als die vol is). Een politieman sprak onze chauffeur aan en na een paar woorden gewisseld te hebben pakte hij zijn sleutels af. Voordat ik door had wat er gebeurde reed de politieman weg en kon onze minibus dus niet meer verder. Toen we vervolgens in het volgende busje zaten te wachten, en ik nog aan het nadenken was over wat er net nou eigenlijk gebeurde, kwamen we weer in een soortgelijke situatie terecht; er kwam weer een politieman, de chauffeur liet zijn rijbewijs zien, vervolgens pakte de politieman deze af en ging hij er in zijn auto vandoor. Onze chauffeur rende de auto nog even achterna, maar het was hopeloos. Gelukkig was driemaal wel scheepsrecht, dus toen we voor de derde keer werden aangehouden mochten we toch we wel doorrijden.

Zelf moest ik laatst een politierapport hebben. Lang verhaal, maar ik was met uit parkeren zachtjes tegen een andere auto aan gekomen (echt ik manoeuvreer me moeiteloos door allerlei rare verkeerssituaties, maar dit ging even mis). Ik natuurlijk netjes uitgezocht wie de eigenaar van de auto was (de meeste mensen rijden hier door en ik snap inmiddels ook waarom). Voor de verzekering moest ik een politierapport hebben. Vervolgens wilden ze me bij de politie eerst twee boetes geven, anders wilden ze het rapport sowieso niet voor me schrijven. Eén boete zou zijn voor 'inconsiderate driving' en de andere omdat ik het ‘ongeval’ niet binnen 24 uur gerapporteerd had (nee want ik ging de volgende dag voor twee weken naar Nederland, bovendien weet ik inmiddels dat dit soort dingen een eeuwigheid duren en dat je hier vooral niet aan moet beginnen als je haast hebt). De eerste boete kwam ik niet onderuit (ik verlies zelden mijn geduld maar nu kon ik het echt niet meer opbrengen om vriendelijk te blijven) de tweede boete hebben ze heel coulant ;) laten zitten, dat was me blijkbaar uiteindelijk toch vergeven. Vervolgens konden ze het politierapport natuurlijk niet meteen schrijven. Uiteindelijk ben ik 5 keer (nee dit is echt niet overdreven) terug geweest voordat ik het rapport eindelijk in handen had. Daar moest ik dan wel weer om lachen, dat ze mij dan eerst willen beboeten voor het niet binnen 24 uur rapporteren. Ik snap inmiddels in ieder geval waarom de meeste mensen doorrijden na een ‘ongeval’ en ook snap ik dat mensen in de verleiding komen om mee te werken aan de corruptie (had ik dat gedaan dan had ik dit verslag waarschijnlijk wel op dezelfde dag nog gehad).

Door dit soort situaties krijg is steeds meer respect voor de Malawische bevolking. Zij weten hier mee te leven en blijven positief en krachtig. Misschien is er geen andere keuze maar ik bewonder ze (buiten degene die uiteindelijk die vanwege zelfverrijking meegaan in de molen van corruptie en/ of zo nodig moeten laten zien dat ze zo hoog in de hiërarchie staan).
Inmiddels heb ik ook al een paar persoonlijke helden. Eén daarvan is Palabo. De projectbezoeken van één van de projecten doe ik altijd met de fietstaxi (dit is een gewone fiets met een zitje achterop). Dit project is namelijk erg lastig te bereiken met de auto. Op de terugweg is Palabo dan meestal mijn chauffeur. Hij spreekt aardig goed Engels en is erg enthousiast, dus we hebben dan hele gesprekken over van alles. Tussendoor doen we ook nog een Chichewa (de lokale taal) lesje. We hebben afgesproken dat hij me elke keer minimaal 1 woord aanleert. Deze man is zo sterk, ik ben oprecht onder de indruk als hij weer met mij achterop al pratend de helling op fietst, waar je bij andere fietstaxi’s soms moet afstappen omdat het dan toch wel te zwaar wordt. Ik geef hem dan ook altijd vele complimenten als het hem weer is gelukt. Dan is hij mijn held van de dag ;) Als ik tegen hem zeg dat hij zo sterk is, dan beaamt hij dat zonder enige schaamte. Hij legt me dan uit dat hij deze kracht te danken heeft aan het eten van Nsima. Nsima is een dikke substantie/ een soort pap gemaakt van maismeel, dat hier door de meeste mensen vaak als lunch en als avondeten gegeten wordt. Niet alleen Palabo is mijn held, maar eigenlijk bewonder ik alle fietstaxi chauffeurs, zij zijn niet alleen fysiek sterk maar ook mentaal; ze hebben vaak twee banen (meestal fietstaxi overdag en dan werken ze s avonds als bewaker) en ondertussen stralen ze nog steeds zoveel positiviteit uit.

Zoals Palabo ontmoet ik meer mensen die een podium verdienen: Neem Chance, een vrouw die elke dag beltegoed kaartjes staat te verkopen en daar ik vermoed niet meer dan 2 euro per dag aan overhoudt en 6 kinderen heeft te onderhouden: Neem Lukia, die 5 dagen in de week het huis van de vrijwilligers schoonmaakt en die (aangezien er geen werkende wasmachine is) stapels was op de hand weet weg te werken: Neem alle projectleiders die zich met hart en ziel inzetten voor hun projecten: Neem alle veerkrachtige vrijwilligers die zoveel aanpassingsvermogen tonen en zich vol passie inzetten voor de verschillende projecten: Dan nog niet eens gesproken over de kleine en tegelijk mijn grootste helden; alle kinderen die in verschillende extreme situaties zoveel kracht tonen.

Deze mensen verdienen een podium. Ik weet nog niet precies hoe maar in het nieuwe jaar ga ik een ‘podium’ maken voor deze Malawi Power People.

Deze helden maken dat ik elke dag weer geniet van Malawi, ze doen me de frustrerende ervaringen van eerder die dag vergeten en geven me hoop op een betere toekomst voor Malawi.

Zikomo kwambiri!

Een van de weken in Malawi....

Zoals er elke dag onverwachte dingen gebeuren is dat ook vandaag tijdens mijn reis, van Lilongwe naar Amsterdam, zo. Ik zit op dit moment op de luchthaven van Frankfurt en mijn vlucht is vertraagd i.v.m. de dichte mist in Amsterdam. Het nieuws dat we ongeveer 3 uur moeten wachten heb ik snel geaccepteerd en, zoals ik ook regelmatig tijdens het wachten in Malawi doe, improviseer ik wat om nog de tijd goed door te komen/ nuttig te besteden. We krijgen een voucher van 5 euro om iets te eten te halen en er is elektriciteit bij de gate (wat een luxe!!), dus zo heb ik nu ook eindelijk tijd om deze blog eens te schrijven. (Dit is inmiddels eergisteren want het duurde even voordat ik deze blog kon plaatsen) Je hoort mij niet klagen en, wat mij toch enigszins verbaasd, ik hoor ook bijna geen medereizigers klagen. Dat terwijl ik toch alweer tussen veel Nederlanders zit ;-) Het enige wat ik wel echt vervelend vindt is dat mijn moeder nu misschien voor niets naar Schiphol is gereden en/ of daar heel lang moet wachten. Maar waarschijnlijk is ze dat zo weer vergeten als ze mij ziet ;-P :-D

Ik heb super veel zin om iedereen in Nederland te zien en toch was het ook wel een beetje gek om mijn werk in Malawi achter me te laten. Hoewel ik alles goed heb kunnen overdragen, is het toch wel gek om de komende weken niet met eigen ogen te kunnen volgen hoe het met de vrijwilligers gaat en wat er zich op de projecten afspeelt.

In mijn vorige blog heb ik jullie beloofd om eens wat meer over mijn werk te vertellen. Er gebeurt elke week zoveel dat ik niet precies weet waar te beginnen, maar voor degenen die nog helemaal geen idee hebben wat ik doe in Malawi zal ik eerst eens kort beschrijven wat ik hier nou doe. Als coördinator voor Doingoood in Malawi, begeleid ik o.a. onze vrijwilligers in Lilongwe op de verschillende projecten waar we mee samenwerken. Daarnaast zie ik bijvoorbeeld ook toe op een juiste besteding en uitvoering van diverse donaties. Het werk is super afwisselend en dat is heel leuk! Ik doe projectintroducties, citytours, evaluaties, elke week bezoek ik de projecten waar vrijwilligers zijn, maar ook de projecten waar geen vrijwilligers zijn bezoek ik regelmatig (contacten onderhouden is belangrijk in Malawi). Daarnaast ben ik bezig met alles wat bij de organisatie hieromheen komt kijken.

Ook afgelopen week heb ik weer een hele afwisselende week gehad; zo introduceer ik een nieuwe vrijwilliger op haar project, breng ik een bezoek aan twee vrijwilligers op een ander project, besteed ik een paar uur op een mogelijk nieuw project waar we hopelijk mee kunnen gaan samenwerken, spreek ik over de wensen voor een donatie op een project en f ik wat tips over een plan dat ze hiervoor kunnen maken, praat ik met een vrijwilliger over een donatie die ze door een aantal acties bij elkaar heeft verzameld en kijken we naar welke wens van het project het meest passend zou zijn, laat ik welkomstenveloppen maken bij een van de andere projecten (die vervolgens nog niet klaar zijn als ik ze kom halen), doe ik de administratie, doe ik boodschappen voor het ontbijt voor het Doingoood huis (het huis waar de vrijwilligers verblijven), beantwoord ik mails, etc.

Ook bezoek ik met twee van de vrijwilligers Likuni hospital. Deze meiden zijn vrijwilligers bij een ander project maar hebben giften voor het ziekenhuis weten te regelen in de vorm van stethoscopen, een bloeddrukmeter en nog wat ander kostbaar materiaal. Ze zijn er in het ziekenhuis heel blij mee en de meiden worden uitgebreid bedankt en natuurlijk moet er even een foto gemaakt worden. Er volgt een uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis. De man die ons rondleidt is blijkbaar zo enthousiast dat hij ons alle hoekjes van het ziekenhuis laat zien. Na enige weerstand te hebben geboden sleept hij ons nog net niet de OK op. Verbaasd, geïnteresseerd soms ongemakkelijk lopen we achter hem aan.

Doordat dit de laatste week was voor mijn bezoek aan Nederland had ik het extra druk. Dit kwam onder andere omdat ik natuurlijk een aantal dingen moest overdragen en voorbereiden, omdat er altijd nog een aantal onverwachte dingen gebeuren en ook omdat er last- minute nog wat dingen geregeld moesten worden.
Zo moest ik bijvoorbeeld nog naar Blantyre ( 4 uur met de bus vanaf Lilongwe) naar immigratie om iets voor mijn work-permit te regelen. Bij dit soort dingen weet je nooit hoe het gaat lopen, ik had me er op ingesteld dat het bezoek aan immigratie lang zou gaan duren, dat ik nog allerlei ingewikkelde vragen zou krijgen en nog allerlei extra documenten zou moeten aanleveren, maar niets bleek minder waar; het ging heel vlot, soepel en ik hoefde maar 1 extra document aan te leveren. Zonder mijn hulp (twee mensen uit ons bestuur die ook in Blantyre wonen en vrienden hebben bij immigratie) was dit natuurlijk nooit zo soepel gegaan. Heel dankbaar (ik mocht ook nog bij ze overnachten) en opgelucht vertrok ik de volgende ochtend vroeg weer naar Lilongwe. Om even aan te geven hoe belangrijk netwerken is in Malawi; de mannen (de man van immigratie en de man uit ons bestuur) bleken ’s avonds nog heel lang in de kroeg te hebben gezeten om de banden weer even goed aan te halen.

Ook moest ik natuurlijk last-minute nog iets voor mezelf regelen. Ik was er namelijk nog niet in geslaagd om een jurk voor de bruiloft van een van mijn broers (dat is de reden van mijn bezoek aan NL) te regelen. Eigenlijk had ik al bijna opgegeven dat ik in Malawi nog voor zou slagen voor een jurk voor de bruiloft, hoewel er veel prachtige stoffen en vele kledingmakers zijn, had ik van beiden nog niet de juiste gevonden. De meeste stoffen zijn misschien toch iets te Afrikaans voor een Nederlandse bruiloft en het naaiatelier bij een van de projecten, maakt prima welkomstenveloppen maar voor een kledingstuk dat heel netjes afgewerkt moet worden werken ze toch net niet precies genoeg. Als ik bij een ander project kom om de formulieren van de nieuwe vrijwilligers af te geven raak ik in gesprek met een van de nonnen. Als ik haar vertel dat ik een beetje stress heb vanwege alles wat ik nog moet doen en dat ik nog niet eens een jurk voor de bruiloft heb, moet ze (enigszins bezorgd) lachen. Ze zegt dat zij een goede tailor kennen en dat ze hem kan bellen en praat me moed in om de juiste stof te gaan vinden. Ondertussen heeft ze volgens mij heel hard voor me gebeden. En ze had gelijk; ik vind een prachtige stof, rijd een aantal keren heen en weer naar dit project en zo heb ik een dag voor vertrek alles klaar voor mijn outfit voor de bruiloft. Zoals wel vaker, kom ik met een beetje improviseren en betrokken mensen om me heen tot een mooi resultaat ;)

Bij mijn werk hoort ook dat ik het regelmatig afscheid moet nemen. De laatste periode zijn er veel vrijwilligers geweest die niet langer dan een week of 5 blijven dus dan is er regelmatig een afscheid. Niet mijn favoriete bezigheid maar wel een mooi moment om even stil te staan bij hoe bijzonder het is dat iemand hier is geweest. Sommige projecten maken hier een ware ceremonie van. Zo bij Chitipi wordt er door de kinderen gezongen, gebeden, vanuit het project wordt wat gezegd, de vrijwilligers mogen wat zeggen en natuurlijk ben ik dan ook altijd de gelukkige die wat mag zeggen. Mijn favoriete moment is als de kinderen de ‘aunties’ (zo worden de vrijwilligers genoemd) een afscheidsknuffel gaan geven (een tijdje geleden waren er kinderen die nog een keer in de rij gingen staan voor een extra knuffel).
Voor het afscheid doen we ook een evaluatie. Waarbij positieve punten en punten ter verbetering worden besproken. Hoewel Malawianen zich niet vaak erg kritisch uitspreken en ik in eerste instantie dacht dat ze dan ook niet zo goed met kritiek om zouden kunnen gaan, merk ik dat de projectleiders wel juist graag willen horen wat ze kunnen verbeteren en soms meerdere malen vragen of er niet nog punten zijn die ze anders zouden kunnen doen. Aan mij de taak om dit gesprek te begeleiden, de besproken punten te onthouden en er op toe zien dat er verbetering plaatsvindt en te kijken of dat ik de volgende vrijwilligers op bepaalde punten nog wat beter kan voorbereiden.

Ik ben super dankbaar dat ik dit mooie werk mag doen/dat ik getuigen mag zijn van zoveel betekenisvolle gebeurtenissen. Uiteraard is het niet alles alleen maar mooi/ brengt het werk/leven in Malawi ook genoeg uitdagingen met zich mee. Hoewel ik veel positieve effecten zie van de tijd die de vrijwilligers hier deel uitmaken van de projecten, zie ik ook dat er soms ongewenste effecten ontstaan. Zo vertelt een projectleider mij dat hij moeilijk een bijdrage krijgt van de community/ de verzorgers van de kinderen omdat ze weten dat er een Azungu (blanke) betrokken is bij het project en denken dat die wel alles kan betalen. Ik was bijvoorbeeld met deze kids mee met een bezoek aan het wildlife centre en toen vonden veel verzorgers blijkbaar dat ik de foto’s die waren gemaakt wel kon afdrukken. Ook zijn er op een ander project nu veel meer kinderen dan voorheen omdat het project nu meer aanzien heeft gekregen omdat er blanke vrijwilligers zijn. Dit zijn effecten waar ik in eerste instantie niet zo bij had stilgestaan. Het is ook interessant om te merken dat wij (westerlingen) op een ander manier naar heel veel zaken kijken dan de Malawianen. Daar kwam ik ook al achter toen Rosemarie (de stagiaire van Doingoood) hier bezig was met het maken van een docu over het onderwerp voluntourism. Zie ook blog van Ineke; http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/we-think-we-see-the-world-as-it-is-while-fact-we-see-the-world-as-we-are/.

Als ik maandag met ‘mijn’ vrijwilligers uiteten ga (dit doen we standaard 1 keer in de week) kijk ik tevreden om me heen. Ik zie 5 dames die het naar hun zin hebben (ondanks dat 2 meiden zich niet helemaal lekker voelen), die heel erg hebben uitgekeken naar dit avontuur, die met hun goede hart een flinke reis naar Malawi hebben gemaakt en zoveel liefde willen geven aan de kinderen op hun projecten, maar die tegelijkertijd ook best wel realistisch zijn en zich beseffen dat er heel veel moois gebeurd tijdens hun tijd hier maar dat de waarde vooral in de kleine dingen zit. Ik geniet als ze vertellen wat ze allemaal hebben meegemaakt, waar ze zich over verbazen en hoe snel ze zich ook aapassen. Ik vind het fantastisch om de vrijwilligers op de projecten bezig te zien. Zo zit een van onze vrijwilligers met een grote glimlach tussen de kinderen op haar project en is ze spelenderwijs iets aan het leren, ook de moeders kijken mee, ik zie kinderen groeien door de persoonlijke aandacht, en ook al zit het in kleine dingen, deze kleine dingen zijn groot, het betekent veel. Het is super om dit allemaal te mogen zien en iets te kunnen doen om de tijd van de vrijwilligers zo soepel mogelijk te kunnen laten verlopen en om de projecten zo te assisteren. Ik kijk er naar uit om over twee weken weer verder te gaan met dit mooie werk, maar nu eerst even genieten van in Nederland zijn en het weerzien van mijn lieve familie en vrienden J

Wennen in Malawi met verrassende situaties en een grote glimlach

Afgelopen week mocht ik weer eens mijn onderhandelingsvaardigheden uit de kast trekken. Tijdens de introductie van nieuwe vrijwilligers in Lilongwe gaan we altijd een deel met de minibus, een deel met de Tuktuk en een stukje met de fietstaxi. Tijdens het gebruik van het openbaar vervoer moet je altijd van tevoren een prijs afspreken, zeker als Azungu (=blanke) want als blanke ben je (in de ogen van de locals) rijk en daar wil iedereen (best begrijpelijk) iets van meepikken. Het kleine stukje dat we met de fietstaxi gaan zou voor 150 kwacha moeten kunnen, deze fietstaxi vraagt 250 en uiteindelijk komen we uit op 200 kwacha. Dat was dus een onderhandeling over 50 kwacha (=ongeveer 0,06 eurocent). Al geeft het omrekenen niet zo goed weer wat de waarde van dit bedrag lokaal gezien is. Om je een beetje een beeld te geven, een bewaker verdiend hier zo’ n 30.000 kwacha/ =ongeveer 39 euro per maand. Maar goed, 50 kwacha blijft in onze Nederlandse ogen natuurlijk een pietluttig bedrag en hoewel ik heel goed weet waarom ik onderhandel (als je het niet doet kan dit bijvoorbeeld uiteindelijk ook zijn effect hebben op de prijzen voor de locals, die op hun buurt weer helemaal geen hoger bedrag kunnen veroorloven), toch schaam ik me een beetje op het moment dat ik van het zachte achterzitje afstap en de zweetdruppels van de hoofden van de mannen zie afdruppelen. Terwijl door mijn hoofd wat gedachten gaan over dat de wereld toch wel een beetje vreemd in elkaar zit, lachen de mannen tevreden als ze hun 200 kwacha aannemen. Veel tijd om erover na te denken heb ik vervolgens niet want we worden direct na het afstappen (ik mag nog net betalen ;)) in ons volgende vervoermiddel gelokt, twee minibusjes zijn de strijd aangegaan om ons mee te nemen naar het centrum. De volgende onderhandeling kan beginnen….

Bijna dagelijks kom ik in situaties waardoor ik me besef hoe groot de contrasten hier in Malawi/ op deze wereld zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld het ene moment ben ik op een schooltje waarvan het kantoortje van de (onbetaalde) leraar bijna op instorten staat en het andere moment ben ik in een huis (10 keer zo groot als dat van mij) van een expat waar ik, vanwege de ruimte en alle luxe meubels, maar amper kan geloven dat ik daadwerkelijk in Malawi ben.

Als ik in de Landcruiser (die hier al tot mijn beschikking was) door Lilongwe rijd, zie ik elke dag dezelfde bedelaars, vaak lopen ze in tweetallen, 1 persoon is blind de ander ogenschijnlijk gezond. Ik zeg dan altijd Pepani (=sorry), veelzeggend genoeg een van de eerste woorden die ik hier heb geleerd. Een gehandicapte man zit altijd in het midden van de weg, als hij me aan ziet komen verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht en zwaait hij driftig en vriendelijk, alsof ik zijn dag goed maak door alleen maar langs te rijden. Het lijkt alsof hij niet eens aan het bedelen is, maar gewoon het beste van zijn dag maakt door daar te zitten en te glimlachen. Deze man verwarmt mijn hart en tegelijkertijd krimpt het ineen. Het is een schrijnend straatbeeld; het contrast van verrassend veel dure auto’s en deze mensen die al hun hoop gevestigd hebben op een enkel iemand die hun, ondanks het verbod hierop, toch iets zal geven waarmee ze weer een dag kunnen doorkomen. Ik visualiseer een beeld waarin ze het zoveel beter hebben dan waar ze nu zijn (mijn manier van bidden), hoop erop dat er een moment komt dat ik iets concreets voor deze mensen kan doen en rijd weer door zodra het stoplicht op groen springt. Ik weet dat dit iets is waar ik nooit aan zal gaan wennen.

Ook zijn er veel dingen die juist verbazingwekkend snel wennen. Zo kijk ik er al lang niet meer van op dat er (levende!) kippen op de kop aan hun poten aan het stuur van een fiets hangen, manoeuvreer ik me met gemak om allerlei uitstekende voorwerpen en dieren, die achterop een fiets worden vervoerd (in Uganda had ik daar met de alles vervoerende boda boda’s al flink aan kunnen wennen), ik schrik niet meer als ik lastminute moet uitwijken omdat er een auto op de andere weghelft plotseling inhaalt of er een geit ineens bedenkt dat het toch echt een goed idee is om voor mijn auto de weg op te lopen. Ik schrik zelfs niet meer van verkopers die vanuit het niets achter me aan beginnen te rennen omdat ik toch echt even naar hun nieuwe paintings moet kijken en me proberen te overtuigen met de woorden 'looking is for free’.

Dan net op het moment dat ik denk dat ik al aardig gewend begin te raken aan Malawi is er weer een situatie die me verrast. Dat is denk ik ook wel het mooie aan in een totaal andere cultuur wonen, je kunt je blijven verbazen/verwonderen. Zo was ik laatst een dagje bij Lake Malawi. Overal op het strand is bedrijvigheid, veel mensen zijn zichzelf of hun afwas in het meer aan het wassen, er zijn groepen mannen die in vloeiende bewegingen gezamenlijk visnetten proberen binnen te slepen en kinderen die zich kostelijk vermaken in het water, het is een fantastisch schouwspel. Al lopend over het strand merk ik dat ikzelf ook meer dan aanschouwd word. Binnen een uur tijd word ik door minimaal drie mensen, leuk geprobeerd stiekem, met hun telefoon gefilmd. Dat ik word aangestaard, aangesproken, nageschreeuwd en soms word achtervolgd door kinderen die me ‘give me my money’ naroepen, daar kijk ik niet meer van op, maar op dit is wel weer een hele nieuwe ervaring.

Net als ik het ongevraagd gefilmd worden niet meer zo grappig vind, word ik met een grote glimlach strak aangekeken door een, zo te zien, wijze goed gehumeurde oma. Terwijl ze zich ijverig, haar ENORME boezem wild heen en weer schuddend, staat in te zepen zegt ze met een dikke grijns; ‘are you coming to join me?’. Deze vrouw heeft echt een fantastisch gevoel voor humor zeg. Ik kom niet meer bij en zie het al helemaal voor me, dat ik daar al wassend naast haar in het meer sta. Als ik eraan denk hoeveel filmpjes er dan wel niet op Facebook geplaatst zouden gaan worden, dan sla ik haar genereuze aanbod toch maar even af. Wat een mooi moment :)

Inmiddels ben ik er ook achter dat ik niet eens de deur uit hoef om verrassende situaties mee te maken. Zo stond er op een middag (zonder aankondiging/afspraak) een meneer voor de deur die met gebrekkig Engels wist duidelijk te maken dat hij kwam kijken wat er nodig was voor het installeren van een geiser. (Ik vermoed dat het toch heeft geholpen dat we, na maanden koud douchen, tegen onze landlord hebben gezegd dat er nu toch echt iets geregeld moet worden of dat we anders in zijn huis komen douchen …haha.) Nadat de man had gekeken wat er nodig was zei hij ineens ‘tomorrow I come back’. Inmiddels heb ik wel genoeg ervaring hier om te weten dat dit niet zou kunnen betekenen dat hij morgen de benodigde spullen zou brengen en de geiser direct zou gaan installeren. Toen ik hem vroeg waarom hij dan terug zou komen, zei hij dat hij dan morgen pen en papier mee zou nemen want dat had hij nu niet bij zich. Ik weet niet hoe snel ik hem een stukje papier en, iets wat het meeste leek op, een pen heb aangegeven. In ieder geval was ik vastberaden hem niet de deur uit te laten gaan voordat hij het benodigde had opgeschreven.

Er zijn veel van dit soort momenten waarin ik eerst even verbaasd ben, maar er dan vooral om moet lachen. Overigens besef ik me maar al te goed dat alles waar ik me over verbaas, vooral iets zegt over hoe ik ben opgegroeid, over mijn cultuur. De dingen waar ik hieraan moet wennen, die zijn hier volkomen normaal en werken hier zo omdat ze hier op deze manier het beste werken. Het is mooie hiervan is dat het mij leert op een andere manier kijken naar en te herzien wat ‘normaal’ is. Daarnaast zijn er elke dag zoveel mooie momenten/ontmoetingen die eventuele frustratie van een eerdere situatie, of de zorgen om de grote contrasten/de armoede, weer compleet doen vervagen. Bijvoorbeeld de ontmoeting met de humoristische vrouw op het strand, een moment tijdens een projectbezoek waarbij de enthousiaste kinderen me spontaan de klas in sleuren omdat ze me met trots willen laten zien wat ze aan het doen zijn, of het moment dat mijn buurmeisje die een beetje bang is voor mij (n blanke huid) toch voorzichtig om het hoekje komt zwaaien. Verder kijk ik elke dag vol bewondering naar de krachtige vrouwen die met een kind op hun rug en met een zware lading op hun hoofd kilometers afleggen om in hun dagelijkse behoeften te kunnen voorzien. Zij lijken zonder enige frustratie te dealen met al hun uitdagingen en weten ook nog eens brede lach op hun gezicht te toveren. Daarmee toveren ze een nog grotere lach op die van mij en kijk ik weer uit naar een volgende dag en alle ervaringen/verrassingen die me te wachten staan....

Siku la bwino/ een hele fijne dag!

Liefs uit Malawi

Ps. Natuurlijk heb ik nog zoveel meer te vertellen, zie ook de foto’s voor een heleboel meer indrukken van Malawi en mijn ervaringen hier. Tijdens de volgende blog (die ik komende weken ergens zal gaan schrijven) zal ik jullie een indruk geven van wat ik meemaak tijdens een gemiddelde werkweek.

Goodbey Uganda, hoi Nederland, Nice to meet you Malawi!

Wat een week. Het is bijna niet te bevatten; vorig weekend bracht ik een bliksembezoek aan Nederland, daarvoor nam ik afscheid in Uganda en nu ben ik al weer 5 dagen in Malawi. Ik denk weleens hoe het zou zijn als we in een wereld leven waar we daadwerkelijk naar andere planeten kunnen ‘vliegen’ en vraag me af of je geest dat aan kan. Binnen een dag op een ander deel van de wereld landen is al zo onwerkelijk. Langzaam begint het tot me door te dringen dat ik echt niet meer in Uganda ben, besef ik dat ik vorig weekend serieus even in Nederland was en begin ik beetje bij beetje te landen in Malawi…..

Wauw, vorige week was ik dus in Nederland waar ik heerlijke stampotjes heb gegeten, mijn familie heb geknuffeld, lekker heb kunnen bijpraten met vrienden en waar ik zelfs ‘s nachts door Utrecht heb gelopen (oh nee, ik heb helemaal niet gefietst besef ik me nu). Het land waar ik ben opgegroeid, waar zoveel vanzelfsprekend is en maakbaar lijkt. Een plek waar ik me thuis voel omdat ik alles ken en ik mijn dierbaren dichtbij me heb. Tegelijkertijd ook een plek waar ik me enigszins van vervreemd voel met al zijn luxe, structuur en rust. Na 4 maanden in Kampala, waar elke dag een avontuur is, niets vanzelfsprekend is, waar mensen heel goed met de dag leven (ook niet anders kunnen), voelt Nederland enigszins als een andere planeet.

Als ik uit Uganda vertrek hoor ik op het vliegveld in Entebbe alweer een hoop geklaag van verschillende Nederlanders om me heen. Niet dat Oegandezen nou altijd zo vrolijk zijn, maar ze accepteren het leven wel veel meer zoals het is (in onze ogen misschien wel weer te veel acceptatie en te weinig proberen situaties anders te maken dan ze zijn), nee klagen is toch wel iets typisch Nederlands. Gek eigenlijk als je bedenkt dat we in Nederland zo veel hebben. Maar misschien zie je het niet meer als je er altijd maar tussen zit?

Als je in Nederland bent opgegroeid dan ben je zo gewend dat alles maar beschikbaar is en dat bijna alles altijd volgens planning gaat. In Nederland met onze 3 dagelijkse maaltijden (en vaak nog tussendoortjes) op vrijwel vaste tijdstippen is het bijvoorbeeld haast niet voor te stellen dat er in Oeganda kinderen zijn die verschrikkelijk veel moeite moeten doen om aan 1 maaltijd op een dag te komen, laat staan dat het op een vast tijdstip is. Als ik tussen al mijn broers, schoonzussen, mijn moeder, mijn stiefmoeder en al mijn nichtjes en neefjes zit, prijs ik me zo gelukkig. Iedereen van ons heeft de middelen gehad om naar deze plek te komen (wat buiten mijzelf overigens niet zo gek is want iedereen woont vrij dicht bij elkaar in de buurt). Voor vele Oegandezen is het al te kostbaar om familieleden in het land zelf op te zoeken, laat staan dat ze zich voor kunnen stellen dat ze ooit in een vliegtuig zullen zitten (ja zo gek is het niet dat ze ons als wandelende pinautomaten zien). We zitten aan een tafel die langzaamaan wordt vol gezet met allerlei lekker stampotjes, worst, gestoofd vlees, etc. Voor een van mijn nichtjes gaat het iets te langzaam en ze zegt dat ze honger heeft. Helemaal niet zo raar, want ze eten normaal gesproken gewoon iets eerder, dus niets om haar kwalijk te nemen. Wel is het voor mij een van de momenten waarop ik me weer eens besef hoe groot de verschillen op deze wereld zijn. (In een land als Uganda wordt je ook heel bewust van de verschillen. Sterker nog in een land als Uganda zijn de uitersten naast elkaar te zien, daar kun je niet eens je ogen voor sluiten al mocht je dat willen; om de hoek van de sloppenwijk verblijven mensen in enorme villa’s; in de wat luxere restaurants, waar ook wij weleens met vrijwilligers eten, worden in een avond hele maandsalarissen van de gemiddelde Ugandees uitgegeven.) Wat maakt het veel uit waar je opgroeit, wat ben ik blij dat mijn nichtjes en neefjes gezond opgroeien/altijd genoeg te eten hebben en naar school kunnen en alle ruimte hebben om zich verder te ontwikkelen. Dat wens ik ook alle kinderen in Uganda en overal ter wereld toe.

De volgende dag ben ik weer aan het uiteten met mijn vrienden. Lekker om in mijn oude stadje te zijn. Wat keek ik ernaar uit weer even in Utrecht te zijn en gewoon ’s avonds door de stad te kunnen lopen. Een van de dingen die ik in Kampala misschien nog wel het meest heb gemist. In Utrecht kun je je zoveel vrijer bewegen. In Kampala kun je, zonder afhankelijk te zijn van taxi’s, niet ergens een hapje gaan eten. Zo fijn om die vrijheid dan weer wel te hebben! Weer zoiets wat zo vanzelfsprekend is als je in Nederland woont.

Als ik mijn vrienden wat vertel over een aantal ervaringen/projectbezoeken in Kampala merk ik dat sommigen met tranen in hun ogen zitten. Ze vragen zich af hoe ik hiermee om kan gaan. En ja natuurlijk ook ik zit nog regelmatig met tranen in mijn ogen. Bijvoorbeeld als ik me weer besef dat de straatjongens (en sommige zijn nog maar zo klein, een jaar of 5) na de dagopvang gewoon weer op straat slapen, helemaal als ik hoor wat er ‘ s nachts soms gebeurd met deze jongens op straat; als ik me besef dat deze jongens waarschijnlijk ook stelen om aan hun brood te kunnen komen; als ik hoor dat sommige meiden op het project van zwangere tienermeiden nog maar 12 jaar oud zijn; dat een tienermeisje voor de tweede keer op deze opvang terecht is gekomen; als ik hoor dat een meisje zwaar gehandicapt is geworden door huiselijk geweld; als ik hoor dat een terugplaatsing van een kindje uit de crisisopvang problematisch verloopt; als ik tussen de straatjongens een meisje zie van ongeveer 1,5 jaar zie en hoor dat zij op straat geboren is en haar vader en moeder straatjongen en een straatmeisje zijn. Tegelijkertijd besef ik me juist ook dat het vaak al zo’n grote verbetering is dat deze projecten er zijn. Voordat meisjes op het project van zwangere tienermeisjes terecht zijn gekomen, zijn ze bijvoorbeeld helemaal uitgestoten door de community, ze denken dan dat hun leven over is, sommige meiden willen zelfs dat hun leven over is. En hoewel ik misselijk word van het idee hoe het zou zijn geweest om als 12-jarige zwanger te zijn, ben ik blij dat ze door dit project weer meer kracht hebben om de draad van het leven weer op te pakken.

Verder raak ik vaak geïnspireerd en haal ik veel kracht uit de ontroerende maar vooral positieve, hoopvolle en krachtige verhalen; bijvoorbeeld van een voormalige straatjongen die in de vakanties weer bij zijn familie woont en nu op school een van de besten van de klas is; van een vrouw die een zoontje met down syndroom heeft gekregen en tegen alle taboes is aangelopen in Oeganda is en nu een project is gestart voor kinderen met een beperking en ‘awareness raising’ rondom dit onderwerp; van verschillende gesprekken met projectleiders die zich met hart en ziel inzetten voor hun project; vrijwilligers die samen met de medewerkers van de projecten kinderen even laten stralen; als ik praat met een Oegandees die echt iets wil doen voor zijn community; als ik kinderen zie die voor elkaar zorgen en elkaar zo goed steunen, als we gaan voetballen of zwemmen met een groepje kinderen met een beperking en hun grijns mij ook alleen maar kan laten grijnzen, etc.

Dus ja, veel situaties raken me zeker, maar ik ben er niet (meer)door van slag. Het zijn deze kinderen die veel hebben om mee te dealen en hier mee om moeten gaan, ik ben alleen maar iemand die hun situatie ziet of hun verhaal aanhoort. Hoe kan ik van slag zijn als deze kinderen zelf zo sterk zijn en er het beste van proberen te maken, volgens mij kan ik dan alleen maar doen wat in mijn macht ligt en er ook het beste van proberen te maken. Verder helpt het om vooral ook de positieve kanten van het verhaal te zien, te beseffen dat de hulp van de projecten vaak al een hele verbetering is en dat dingen stap voor stap gaan en door te beseffen dat ik door hier te zijn meer kan doen dan wanneer ik thuis zou blijven zitten en mijn ogen zou sluiten. Bovendien ben ik dan misschien in Nederland geboren, maar ik leef op deze wereld, dus ook al deze situaties zijn onderdeel van mijn wereld.

Het leven in Oeganda was een heel avontuur en hoewel ik in eerste instantie erg moest wennen aan de chaotische stad Kampala, voelde ik me er ook al snel thuis. Nu in een nieuw land is het weer wennen, maar ik weet inmiddels dat je binnen korte tijd weer iets moois op kunt bouwen. Wat wel heel grappig is van deze overgang van het ene naar het andere land in Afrika, is dat ik deze voor mij nieuwe plek vooral met Uganda/Kampala vergelijk (en dus niet met Nederland);het is hier veeeeel rustiger (het straatbeeld is zo anders!), het is veel stiller, de lucht is veel schoner, er zijn geen boda boda’s maar wel Tuk Tuk’s, ze praten geen Luganda maar Chichewa, ze verkopen hier geen rolex L maar wel een soort patatjes met salade (en ze hebben hier Fanta Passievrucht J), het is ietsje koeler, ze betalen hier niet met Ugandese Shilling maar met Malawiaanse Kwacha en ga zo maar door. Verder is stroomuitval hier aan de orde van de dag, sterker nog ik denk dat we ruim de helft van de dag zonder stroom zitten. Nu denken jullie misschien dat ik in een of ander hutje op de hei zit, maar ik zit gewoon in een fijn huisje op een vrij luxe compound. Ook op dit moment is er weer geen stroom, maar je leert hier snel rekening mee te houden dus mijn laptop was nog compleet opgeladen en gelukkig hebben we nog wat kaarsen. Tja in Malawi heb je dus weer met andere uitdagingen te maken dan in Uganda ;). Aan sommige dingen ben je verbazingwekkend snel gewend, andere dingen hebben even de tijd nodig. Voorlopig is er in ieder geval nog genoeg te ontdekken in dit nieuwe land. Ik word momenteel ingewerkt door Janneke (mijn collega/de huidige coördinator van Doingoood) die me wegwijs kan maken in Lilongwe, zodat ik als zij hier half april vertrekt voldoende weet van het reilen en zeilen en ik de weg weet te vinden naar de verschillende projecten.

Volgende keer meer over Malawi.

Webale nyo Uganda voor alles wat je me hebt gebracht <3

Heel veel liefs voor jullie allemaal!

Maartje

Let love rule.....

Hoi allemaal,

Eindelijk weer tijd voor een berichtje…. Het is alweer twee maanden geleden dat ik een blog schreef en nu heb ik geen idee waar nu te beginnen. Er is zoveel gebeurd/ zoveel te vertellen, maar als ik alles wil vertellen dan ben ik twee dagen bezig en zijn jullie langer aan het lezen dan je lief is ;)

Wat ik in ieder geval kan zeggen is dat het weer goed gaat! Ik zeg ‘weer’ omdat ik wel even wat pittige weken heb gehad hier. Na een hele intensieve maar een vooral mooi eerste maand waarover ik in mijn vorige blog geschreven heb, volgde een wat turbulentere periode met aardig wat uitdagingen en een paar situaties waarin je liever niet wilt belanden. (Een klein beetje hierover in deze blog en meer verhalen zal ik jullie binnenkort of later nog eens persoonlijk vertellen.)

Vanaf half december was Frank, mijn collega van Doingoood, voor een paar weken naar Nederland en was ik alleen verantwoordelijk voor de coördinatie van de vrijwilligers. Vanaf de dag dat hij weg is gegaan, waren er meteen een aantal situaties die me behoorlijk hebben bezig gehouden. Gelukkig kon ik goed contact houden met Frank en hebben we veel kunnen overleggen. Nog een geluk was dat Roos vanuit Zimbabwe hierheen kwam om kerst en oud en nieuw met me vieren.

Roos is een dag mee geweest naar een van de projecten, we hebben een kerstdiner gehad met het personeel van ICU guesthouse en een paar van de gasten en de dagen erna zijn we voor een paar dagen op roadtrip geweest. Dat was fantastisch (zie ook foto’s). Aan het begin van deze roadtrip zijn Roos en ik op bezoek geweest­­­­­­­ bij de moeder Geoffrey (Geoffrey is een vriend van Roos van de tijd dat ze in Rwanda woonde). De familie van Geoffrey leeft van de koeien die ze hebben. Ze kunnen daar zo ver wij konden zien wel van rond komen, maar hebben behalve hun huisje en de koeien niet veel. Toch hebben ze een heerlijke maaltijd voor ons weten te maken en hebben ze ontzettend hun best hun best gedaan om ons welkom en comfortabel te laten voelen. Wij mochten bijvoorbeeld samen in het bed slapen (van ongeveer een meter breed) en zij sliepen met zijn allen op de grond in de kamer ernaast. Toen we volgende ochtend aan het ontbijt zaten kwamen er naast gebeden ook dankwoorden van onder andere Geoffrey zelf en ook zijn moeder. Ze gaven aan dat ze zo ongelooflijk dankbaar waren met ons bezoek, dat we bij de familie hoorden en dat ze zo dankbaar waren voor de steun van Roos haar ouders (die geholpen hebben bij het financieren van de studie van Geoffrey). Maar het mooiste was nog wat de moeder van Geoffrey tot slot tegen ons zei; "I am not rich but fortunate because God blessed me with the most important skill in life; the ability to love." Ik kreeg tranen in mijn ogen. We hebben haar liefde gevoeld tijdens ons verblijf en haar kinderen zijn mooie mensen door hoe zij in het leven staat en wat ze aan hen heeft mee gegeven. Ik geloof echt dat als iedereen zo zou denken/ zo in staat zou zijn om lief te hebben dat het een stuk beter zou gaan op de wereld…..Let love rule!

Op nieuwjaarsdag stapte Roos op de bus naar Rwanda. In de nacht waren Monique en Judith (mijn schoonzus en haar vriendin aangekomen) dus mijn bezoek loste elkaar mooi af :). Monique en Judith mochten meteen mee naar het politiebureau (een goede manier om Oeganda te leren kennen ;)). Roos haar telefoon was namelijk gestolen met oud en nieuw, maar toen we meteen daarna aangifte kwamen doen waren niet alle benodigde formulieren beschikbaar en daarom moesten we de volgende terugkomen. Weer mocht ik alles opnieuw uitleggen, ik kon het geduld maar moeilijk meer opbrengen, maar gelukkig zaten we dit keer in een kantoortje en niet in een open ruimte met een stuk of 30 dieven achter ons, met zo goed als geen toezicht, waardoor er zo af en toe ook gewoon nog eens eentje ontsnapte. Toen we eindelijk klaar waren zijn we (net zoals we op de eerste dag met de vrijwilligers altijd doen) op pad gegaan voor een Oegandese SIM kaart voor Monique en Judith (zodat we elkaar goed op de hoogte konden houden tijdens hun roadtrip en ze ook konden navigeren met google maps) en om te pinnen. In de week dat zij op roadtrip waren ben ik druk geweest met projectbezoeken van vrijwilligers en citytours van een paar nieuwe vrijwilligers. Verder kwamen in die week ook nog Remco en Grace (een van mijn broers met vriendin) om mij een paar dagen op te zoeken vanuit Kenia. We zijn twee dagen naar Jinja geweest. Het was super om samen met hun van deze mooie omgeving te genieten (zie foto’s) en even bij te kunnen praten.

Voordat ik het wist waren Monique en Judith al weer terug van hun Roadtrip. Hun laatste twee dagen in Kampala heb ik ze nog mee genomen naar twee projecten waar Doingoood mee samenwerkt. We zijn bij een crisisopvang voor tienermoeders geweest en bij een dorpje in de buurt van Kampala. In dit dorpje geeft de vrouw van het gastgezin (Margaret), waar soms vrijwilligers verblijven, vanuit haar project wat ondersteuning aan een aantal kinderen in de vorm van schoolgeld en -benodigdheden en ook andere levensbehoeften. In dit dorpje zijn veel gezinnen arm, kinderen hebben niet altijd ouders meer om voor ze te zorgen, maar gelukkig leven ze meestal nog wel in een gezin met hun broertjes/ zusjes en hebben ze vaak nog 1 of 2 verzorgers. Heftig om te horen dat er ook drie zusjes in dit dorp zijn die helemaal op elkaar zijn aangewezen en dus geen verzorgers hebben. Wat heel mooi was om te zien is dat alle kinderen die we hier hebben gezien heel goed voor elkaar zorgen en super lief zijn voor elkaar. Onze aankomst in het dorpje was veel later dan verwacht (i.v.m wat problemen met de auto en drukte op de weg) maar toen we aankwamen zaten de kinderen allemaal nog braaf te wachten op bankjes. We hebben snel wat drinken en koekjes uitgedeeld en zijn daarna wat spelletjes gaan doen. De jongens gingen het allerliefst voetballen met de nieuwe voetbal en de meiden hebben zich uren vermaakt met het overgooien van een bal. Zo mooi om te zien dat ze zoveel lol beleven aan een simpele activiteit/blij zijn met wat extra aandacht. Je ziet die zorgelijke gezichtjes dan even omslaan in vrolijke gezichtjes. Als afsluiting hebben we nog alle spullen die we hadden meegenomen, zoals wat kleding, tandenborstels, zeep en maismeel (om posho van te maken), uitgedeeld. Dit voelde een beetje gek, maar Margaret wilde perse dat we het zelf gingen uitdelen, terwijl de kinderen in een rijtje werden gezet en netjes hun buurt afwachten. Natuurlijk waren de kinderen blij met de spullen en werden we nog uitgebreid bedankt. Monique en Judith gingen de volgende dag met veel indrukken naar huis.

In mijn vorige blog had ik ook nog beloofd om iets over mijn werkzaakheden bij ICU Guesthouse zou vertellen. Helaas zijn de werkzaamheden voor het Guesthouse gestopt. Een lang verhaal (en ook meer iets om in een persoonlijk gesprek met jullie te delen), maar in ieder geval wel zonde dat het zo gelopen is. Hartverwarmend was wel dat de personeelsleden het ook allemaal erg jammer vonden en een aantal gingen zelfs benoemen dat ze zo dankbaar waren voor wat ze van me hadden geleerd. Ook ik was, ondanks de situatie, dankbaar want ik heb natuurlijk ook van hen en van de hele ervaring geleerd.

Verder was de afgelopen periode ook nog turbulent omdat er nog even sprake was van dat mijn baan bij Doingoood in Malawi niet door zou gaan, ook een lang verhaal ;) maar gelukkig gaat dit toch allemaal door en het komt nu ook al aardig dichtbij want over een maand zit ik daar al. Ik kan het bijna niet geloven omdat ik nu zo in het leventje in Oeganda zit. Aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in omdat ik heel benieuwd ben naar Malawi en ik er ook naar uit kijk om echt voor langere tijd (minimaal twee jaar) op een plek te zitten en daardoor ook nog meer iets op kan bouwen en nog meer van mezelf in het werk kan stoppen. Op 3 maart kom ik vanuit Oeganda naar Nederland gevlogen en op 6 maart vlieg ik dan weer van Nederland naar Malawi. Dus lang niet genoeg tijd om jullie allemaal te zien, maar ik hoop dat ik in Malawi af en toe wat tijd heb om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen daar.

In de afgelopen periode heb ik nog vaak terug gedacht aan wat de moeder van Geoffrey zei. Ik besef me dat ik ook hartstikke gezegend ben, want volgens mij zit het met mijn ‘ ability to love’ ook wel goed. Daarnaast ben ik dubbel gezegend omdat ik ‘No matter what’ weet dat ik altijd een familie en lieve vrienden heb die altijd achter me staan en me ook op afstand super goed ondersteunen. Dat is zo fijn en heeft me de afgelopen tijd veel geholpen!

Ik ben super blij dat ik dit werk voor Doingoood nog een tijdje mag blijven doen. Het is namelijk heel interessant en afwisselend. Neem afgelopen week:
Ik heb onder andere verschillende vrijwilligers op projecten bezocht om te zien en te spreken met vrijwilligers over hoe het op het project gaat. Zo is een vrijwilliger vorige week begonnen op het laboratorium van een ziekenhuis en vertelt ze me hoe haar eerste week is gegaan en wat haar is opgevallen in verschillen tussen het werken in Nederland en het werken in Oeganda. Ik bezoek een vrijwilliger bij een crisisopvang voor kinderen. De kinderen zijn altijd zo enthousiast als je komt. Terwijl ik met de vrijwilliger aan het praten ben vallen er ondertussen een paar kleintjes tegen me aan in slaap. Als de kleintjes naar bed worden gebracht dan is het tijd voor een iets grotere jongen (een jaar of 3), die ook duidelijk wat aandacht wil en nu zijn kans grijpt. Ook deze grote (maar eigenlijk stiekem nog heel kleine) jongen valt uiteindelijk op mijn schoot in slaap.
Verder bezoek ik ook nog twee vriendinnen die samen op een project werken voor straatjongens. Deze meiden doen super goed werk, ze hebben al in de eerste week in overleg met de lokale staff een schema gemaakt van wat ze allemaal kunnen doen en zijn heel doelgericht bezig. Ze zijn in samenwerking met het personeel bezig met het geven van lesjes of bijvoorbeeld het begeleiden van lezen of het doen van memorie. (Ook hier, net zoals in het dorpje en vaak tijdens projectbezoeken, zie ik wat een beetje liefde en aandacht kan doen, het lost de situatie niet direct op maar ik zie en hoor dat het de jongens sterker maakt en vertrouwen (in de toekomst) geeft. Verder probeert het project ze ook te begeleiden naar een betere toekomst, waarbij ze niet meer op straat leven en gewoon weer naar school gaan.) Een van de jongens wil graag een stukje aan me voorlezen. Vlak voordat ik weg ga begint de muziekles, waarbij er liedjes worden aangeleerd, er wordt gedanst en de jongens mogen wat oefenen op de gitaar.
Daarnaast zijn Frank en ik nog op zoek geweest naar een mogelijk nieuw (iets groter) huis voor vrijwilligers en zijn we twee huizen gaan bezichtigen. Echt super leuk om mee bezig te zijn. We zijn ook nog op bezoek geweest bij een nieuw project om even wat af te stemmen en te vertellen wanneer de eerste vrijwilligers komen, mooi om te zien hoe blij de projectleider met dit nieuws was. We deden nog wat aan opvolging van verschillende donaties, zo heeft een school waar we mee samenwerken allerlei schoolmaterialen kunnen kopen van een donatie van een vrijwilliger die hier een paar maanden geleden was (super om na een jaar jaarverslagen te hebben gelezen bij het CBF, nu donaties in het echt te kunnen opvolgen). Tussendoor hebben nog wat dingen geregeld voor de komende Social Safari’s (een combinatie van reizen en vrijwilligerswerk). Tot slot hadden we nog een goede evaluatie met de meiden die de afgelopen periode bij de crisisopvang voor zwangere tienermeisjes hebben geholpen en nu weer terug gaan naar Nederland….En zo gaat een week supersnel voorbij. Na vorig weekend nog veel doorgewerkt te hebben, is het nu dan wel echt tijd voor weekend….
Dus daar ga ik nu aan beginnen :)

Lots of love voor jullie allemaal en een heel fijn weekend!

Maartje

Ps. Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog. Leuk dat jullie zo meeleven!

Welcome to Uganda and lucky days!

Het heeft even geduurd maar hier dan eindelijk de blog waar jullie met smart op zaten te wachten ;) Na inmiddels al weer een maand in Uganda is er natuurlijk veel te vertellen, ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld kan geven van het land en van mijn belevenissen hier. Enjoy!

Voordat ik vertrok vroegen veel mensen vroegen me of ik het niet spannend vond om voor zo een lange tijd te vertrekken en in een ander land te gaan leven. Ik vond dat vooruitzicht helemaal niet spannend, maar ik dacht toen nog dat ik deze spanning misschien niet voelde omdat ik op dat moment vooral druk was met alles (zoals teveel spullen inpakken en verhuizen) wat ik, natuurlijk weer last-minute, nog moest regelen. Nu weet ik inmiddels zeker dat ik echt niet gespannen was om hierheen te gaan, ik had er vooral heel veel zin in! Zin in een nieuw avontuur, zin in leren van het leven in een andere cultuur, zin in nieuwe mensen leren kennen en vooral ook zin in het werk dat ik hier mag doen.

Misschien heeft nog niet iedereen (duidelijk) meegekregen wat ik hier de komende tijd ga doen. Even in het kort: De in totaal vier maanden dat ik hier in Uganda ben zal ik bezig zijn voor zowel ICU Guesthouse als Doingoood. De eigenaren van ICU Guesthouse (Sarah en Sander) hebben me gevraagd om te kijken wat er hier in het Guesthouse in Kampala (maar ook in Buffalo Base en Jjaja Banga) verbeterd kan worden. Verder werk ik hier aan een handboek en geef ik, in de vorm van oefeningen en gewoon gedurende de werkzaamheden, training aan het lokale personeel om kleine verbeteringen te bewerkstelligen. Daarnaast ben ik bezig voor Doingoood, waarbij ik de Nederlandse coördinator (Frank) ondersteun. Tegelijkertijd is dit een goede manier om dit werk en de organisatie beter te leren kennen en dus alvast een goede voorbereiding op Malawi (vanaf half maart ga ik zelf als coördinator werken in Malawi voor minimaal twee jaar).

Het is een verademing om, na me de afgelopen jaren niet echt happy te hebben gevoeld in het werk wat ik deed, nu te doen wat ik graag wil en wat echt bij me past. Ik ben blij dat ik mijn droom heb nagejaagd/de kans heb gecreëerd om dit te gaan doen. Het voelt niet spannend, het voelt alleen maar alsof dit de plek is waar ik op dit moment moet zijn en alsof alles loopt zoals het moet lopen. Dit betekent overigens niet dat alles soepel verloopt! Natuurlijk brengt het werken en het leven in een ander land de nodige uitdagingen met zich mee, zie ik regelmatig schrijnende beelden of hoor hartverscheurende verhalen en heb ik soms momenten waarop ik graag even met mijn vrienden en familie wil zien. Toch (het is moeilijk uit te leggen) ben ik op dit moment even nergens beter op mijn plek dan hier. En, misschien komt het doordat ik al aardig wat heb gereisd en ook al twee keer eerder in Afrika ben geweest, ik heb niet eens het gevoel gehad dat ik echt heb moeten wennen hier.

Nu had ik ook weinig tijd om echt te wennen, want de eerste paar weken was het leven hier een soort achtbaan, heel intensief maar vooral ook heel boeiend en leuk, waarin ik heel veel heb gezien en gedaan en waarin allerlei situaties zich in razend tempo opvolgden……

Het begon eigenlijk al met mijn vlucht op Schiphol. Doordat ik de ochtend en middag voor vertrek nog te veel moest doen en mijn internet ineens niet meewerkte kon ik pas een paar uur voor vertrek inchecken voor mijn vlucht. Bij het inchecken bleek ineens dat ik op de Stand-by- list stond (slik, hier had ik nog nooit van gehoord). Vervolgens werd op Schiphol bij de balie aangegeven dat ze vliegtuigen meestal overboeken, maar dat het er op leek dat ik gewoon mee kon (nou dat zou toch fijn zijn!) en dat ik me maar niet te veel zorgen moest maken. Ik kreeg alleen mijn boardingpass nog niet, die zou ik (‘waarschijnlijk’) bij de Gate gaan krijgen. Helaas geen tijd meer om rustig koffie te drinken en afscheid te nemen van mijn lieve moeder, maar vlug naar de Gate dus. Daar werd ik gelukkig al binnen 5 minuten opgeroepen voor mijn boardingpass. Ik had een stoel, maar wat voor een; ik mocht fijn tussen twee oudere mannen in het middenpad van het toestel zitten. Het resultaat was dat ik net als de nachten hiervoor (toen vanwege mijn strakke planning met inpakken) weer een nacht met weinig slaap had. Maar hoe dan ook, ik was onderweg en dat was het belangrijkste! Ja en ik geloof dat ik hier wel van heb geleerd ;) de volgende keer zal ik voor de verandering als een van de eersten inchecken.

Aangekomen bij ICU Guesthouse in Kampala bleek dat ik maar voor 1 nacht een kamer had en dat ik de dag erna al zou moeten verhuizen. Van tevoren was wel tegen me gezegd dat ik mogelijk een keer van kamer moest wisselen, maar deze wissel ging wel iets sneller dan gehoopt en het bleek ook nog om een verhuizing naar een andere locatie (met rustig verkeer in een kwartier te rijden, maar in de spits een rit van 2 uur) te gaan. Na een paar nachten hier te hebben geslapen ging ik met Sarah en wat anderen naar Buffalo Base. Dit is het Guesthouse (ook gerund door Sander en Sarah) dat op 8 kilometer rijden van de hoofdingang van Kidepo Nationaal Park, in het Noorden van Oeganda, ligt. Op deze locatie heb ik drie nachten geslapen, plus de heen- en terugweg (heen een uur of 17 en terug een uur of 12) een heerlijke overnachting in de bijrijder stoel van de jeep. Na terugkomst had ik weer even voor een paar nachten een eigen kamer in ICU Guesthouse. Daarna hebben ze, i.v.m. gebrek aan kamers, het kantoor voor me omgebouwd zodat ik daar kon slapen. Deze ruimte was alles behalve een succes, onder andere vanwege een (de hele nacht) aanhoudend zoemgeluid, een nog werkende camera die in deze ruimte hing en vele geluiden vanuit de receptie. Na twee nachten in het kantoor was er gelukkig een betere oplossing en nu slaap ik in een kamer (Moroto) waar ik als het goed is de rest van de periode kan blijven….ik ben heel benieuwd….fingers crossed :-D.

Kidepo National Park was super! Ik had het geluk dat ik de eerste dag mocht aansluiten bij Sandra (een van de vrijwilligers van Doingoood) en Tom (haar vriend) die een Gamedrive met Grassrootz gepland hadden staan. Zoals jullie waarschijnlijk wel zullen begrijpen was ik intens gelukkig dat ik naast giraffen, zebra’ s, waterbokken, apen, wilde zwijnen, heel veel buffels en verschillende soorten antilopen vandaag ook nog olifanten (grote maar ook hele jonge olifantjes) mocht aanschouwen. Bovenop al dit moois werden we eind van de dag ook nog eens getrakteerd op het meest speciale moment van de dag: We waren ons al de hele dag aan het verbazen over alle grasvelden die ze in het park aan het afbranden waren. Het schijnt zo te zijn (ik weet niet of ik het goed vertel) dat bepaalde delen van het park om de zoveel jaar worden afgebrand omdat er anders geen gewenste gewassen meer op groeien. Op een gegeven moment waren we nog niet heel dicht bij het vuur, maar we naderde deze wel op een dusdanige afstand, waarop de geur steeds minder dragelijk werd en de warmte bijna voelbaar, dat wij ons begonnen af te vragen of we in de buurt hiervan überhaupt nog wel dieren tegen zouden komen. Het leek ons heel sterk, in onze logica zouden alle dieren hoogstwaarschijnlijk allang de andere kant op zijn gevlucht. We hadden dit nog niet uitgesproken of onze driver (George) stopte plotseling de jeep. Toen sloeg mijn hart echt even over, dit had ik totaal niet aan zien komen. Op echt twee meter afstand van de jeep lagen daar twee mannetjes leeuwen en een leeuwin heerlijk uit te rusten. Het leek wel alsof zij allang wisten dat dit vuur, hoewel dichtbij, toch wel aan de andere kant van het pad zou blijven. Wat een verrassing (oké voor jullie geen verrassing meer want jullie hadden de foto natuurlijk allang gezien)! Ik kon mijn ogen bijna niet geloven, het was zo onwerkelijk. Maar ook zo apart hoe snel de adrenaline weer verdwijnt, want na een minuut of vijf, toen mijn hart weer normaal begon te kloppen, voelde het al een soort van vertrouwd en alsof je gewoon uit de auto kon stappen en ze kon aaien/knuffelen. Natuurlijk kan dat niet maar toch fascinerend hoe snel je van heel veel adrenaline naar weer heel ontspannen modus kunt gaan. De leeuwen reageerden bijna op niets, de luilakken… Af en toe keken ze even op van een geluid, maar net zo snel snurkten ze weer rustig verder. What a lucky day!!!

Na een week in chaotische en overvolle Kampala was het voor mij ook heel interessant om een ander soort Oegandees leven (dan het stadse) te zien. Een wandeling, met een local, door het dorpje Karenga (waar Buffalo Base in ligt) gaf een aardig beeld van hoe de mensen hier leven. We werden door veel mensen vooral kinderen hartelijk begroet, na ja begroet de kinderen roepen vooral “Mzungu!!! Mzungu!!!” (Voor wie het niet weet, Mzungu betekent Blanke). Overigens roepen volwassen dat hier in Kampala ook regelmatig, maar inmiddels ben ik erachter dat ik het van de kinderen toch beter kan hebben omdat het enthousiaster klinkt en iets minder alsof je alleen als geldboom wordt gezien. Wel moet ik zeggen dat we met ongeveer evenveel kinderlijk enthousiasme door een groepje volwassenen een gedetailleerde uitleg kregen van hoe het slachten van een geit hier in Karenga gaat en mocht ik tegelijkertijd in levenden lijve aanschouwen hoe zo’n geit worden gevild. Ik had gedacht dat ik dit eigenlijk niet zo goed aan zou kunnen zien, maar wat bleek; ik vond het eigenlijk heel interessant en ook een soort geruststelling om te zien hoeveel aandacht hieraan wordt besteed en te horen dat alles van de geit gebruikt wordt. Bovendien zien de meeste geiten die hier vrij rondlopen er prima uit en hebben ze vermoedelijk een veel beter leven dan de meeste dieren die in Nederland worden geslacht.

Wat betreft het leven in een grote stad, zoals Kampala, had ik altijd gedacht dat het niets voor mij zou zijn. Maar ondanks alle (regelmatig zwarte) dampen van uitlaatgassen, geuren van verbrand plastic, de chaos en het vele geluid bevalt het me prima en vind ik de levendigheid hier super. Er wonen volgens Wikipedia 1,2 miljoen inwoners, maar vermoedelijk zijn het er nog veeeeel meer. Het is echt altijd en overal druk, behalve op het dakterras in het ICU Guesthouse, daar kun je namelijk heerlijk chillen. Er is altijd en overal geluid (dat meestal ook op het dakterras van ICU Guesthouse) van noem maar op; grasmaaiers, bouwwerkzaamheden, verkeer, voetballende jongeren, geluiden van dieren, muziek, etc. Meestal vind ik al die achtergrondgeluiden vooral gezellig, maar soms zijn er (erg vermoeide) momenten dat ik denk “NU EVEN NIET!” Het verkeer is bijna altijd enorm chaotisch, echt hier begin je te snappen waarom verkeersregels in het leven geroepen zijn, alleen in Oeganda leeft iedereen zijn eigen verkeersregels na waardoor de matatu’s, de (voornamelijk grote) auto’s en vrachtwagens elkaar regelmatig vastzetten zodat niemand er meer door kan en het vervolgens heel veel geduld en een knap staaltje stuurvaardigheden vergt voordat je weer verder kunt rijden. Toch vind ik dit over het algemeen vooral vermakelijk omdat het ook een heel spektakel is om te observeren hoe de opstopping uiteindelijk weer wordt opgelost.

Je weet hier dus eigenlijk nooit hoe lang een autoritje van punt A naar B gaat duren. Op de boda boda (dit is een motorcycle taxi, waar je volgens de Oegandezen met gemak met vier mensen en/of een hele lading bagage op kan vervoeren en bovendien dient het ook prima als vervoermiddel voor meubels, matrassen, tv’s, etc., ook zag ik vandaag dat het prima functioneert als matras voor je dagelijkse middagdutje) gaat het meestal sneller maar is het helemaal een avontuur. Echt die boda boda’s manoeuvreren overal tussendoor, de kleinste openingen worden benut, tussen elkaar inhalende auto’s door, vlak langs stoeprandjes, etc. (ik zal niet te veel vertellen anders durven jullie meer ;)) maar het is een hele beleving. Vreemd genoeg heb ik nog geen een keer angstkreten uitgeslagen, alleen was ik even bezorgd toen de boda boda van Frank ineens naast de weg lag. Gelukkig stonden hij en de boda driver er lachend naast dus wist ik vrij snel dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Later bleek dat de benzine bijna op was en dat het op de zijkant leggen van de boda boda een trucje was om het daarna nog net tot het volgende tankstation te halen….haha Welcome to Uganda.

Dit soort vermakelijke/verbazingwekkende/interessante (hoe je het ook wilt noemen) dingen gebeuren hier aan de lopende band :-D. Het grappige is dat ik meestal heel even denk…`huh wat is hier aan de hand/ waarom gaat dit zoals het gaat’ en dan vrij snel denk ik alweer ‘tja zo kan het ook’. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat dit soort dingen me niet eens meer opvallen en, misschien erger nog, ik zelf dit soort acties ga uithalen…. In ieder geval merk ik dat ik in het verkeer al aardig wat gewoontes aan het overnemen ben. Volgens Frank rijd ik nu al als een Oegandees en ik heb pas op drie of vier dagen gereden. De eerste dag autorijden in Kampala was het heel onwennig; links rijden, met een automaat, een hele andere auto dan mijn handzame Twingo en bovenal rijden in zoooooooo’n drukke stad waar je de weg niet kent….het vergt nogal wat van je. Nu moet links rijden natuurlijk niet zo’n probleem zijn voor zo’n linkse rakker als ik ;-) Frank kreeg tijdens mijn eerste ritje nog een paar keer een hartverzakking aangezien ik in het begin zelfs iets te veel links reed…..beetje de spanning erin houden toch?! Maar goed het gaat inmiddels steeds beter, ik word meer en meer ontspannen en ben me dus al aardig (misschien iets te veel) aan het aanpassen aan het verkeer (maar ja anders kom je er gewoon echt niet door).

Nog een laatste leuke anekdote; vorige week kwamen we langs een soort verkeerscontrole en moesten we stoppen langs de weg. Frank moest zijn rijbewijs laten zien en na even nadenken zei de agent; “this card is not valid in Uganda”. Ik barstte nog net niet in lachen uit en ongeveer in koor zeiden wij met de volste overtuiging ‘yes of course it is valid!’. Ja officieel moet je nog een Ugandese kaart laten zien, maar echt als je ziet hoe hier gereden wordt (ik heb weleens gehoord dat je hier in een dag je rijbewijs kunt halen en dat geloof ik meteen) dan is het niet te geloven dat dan een Ugandees rijbewijs (op bureaucratisch verkregen manier, niet dat je hier een test voor moet doen of zo) meer waard zou zijn dan een Nederlands rijbewijs. De agent deed nog een poging om aan te geven dat deze andere kaart toch echt nodig was, maar wij waren zo stellig en overtuigend dat hij niet zo goed wist wat hij er mee aan moest/ begon te twijfelen en ons toch maar snel door liet rijden…hilarisch was het. (Maar misschien moet je erbij zijn ;))

Nu is er nog zoveel meer te vertellen over Kampala, het leven in Oeganda in het algemeen, mijn werk hier, etc.. Het is te veel om op te schrijven en voor jullie was dit waarschijnlijk al te veel om te lezen ;-) Volgende keer zal ik meer vertellen over de ervaringen binnen ICU Guesthouse en Doingoood, want hoewel het misschien nu niet zo lijkt, ik ben hier toch voornamelijk aan het werk en daar is ook nog van alles over te vertellen.

Siiba Bulungi! / Fijne dag!

Zonnige groeten & veel liefs vanuit Oeganda,

Maartje